ႏွလံုးသားႏွင့္ရင္း၍ - အပိုင္း (၇)

နှလုံးသားနှင့်ရင်း၍

အပိုင်း (၇)


“အမေ … သားပြန်လာပြီ”

“အော် .. အင်း ..မြန်သားပဲ …”

“ဟုတ်တယ်အမေ .. သားမကူပေးဘဲပြန်လာလိုက်တာ .. ဟိုမှာလဲ ကူမယ့်သူတွေများနေတာနဲ့ … အလကား သက်သက် လူပိုဖြစ်နေမှာစိုးလို့ …”

“အေးအေး …”


သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်မင်္ဂလာဆောင်ကနေပြန်လာတဲ့ . ဘုန်းဂျူလိုင်မိုး တစ်ယောက် … အိမ်ပေါ်တက် မျက်နှာသစ်ပြီး . အိပ်ယာပေါ်ခဏ လှဲနေလိုက်သည် ….


“သားရေ … ခဏလာပါအုံး”

“ဟုတ်ကဲ့ . လာပြီ အဖေ …”


အောက်ထပ် အဖေရှိရာ ဧည့်ခန်းသိို့ အပြေးဆင်းခဲ့သည် ….


“အဖေ .. သားရောက်ပြီ …”

“အော် ..အေးအေး … ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး သားရယ် … သားကိုမေးစရာလေးရှိလို့ … ထိုင်ပါအုံး”

“ဟုတ်ကဲ့”


အိန္ဒြေမပျက် ထိုင်ပြီး ….. အဖေ့မျက်နှာကို တစ်ချက် အကဲခတ်ကြည့်လိုက်သည် …


“သေချာပါပြီ …ပြောနေကျ စကားတော့ လာတော့မယ်ထင်တယ် …”

စိတ်ထဲမှာ တစ်ကိုယ်ထဲပြောနေတုန်း …


“သား … ရည်းစားရှိပြီလား …”

“အဲ … မရှိသေးဘူး အဖေရဲ့ … ဘာလို့လဲ …”

“ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး … သားအခု အသက် ၂၀ .ပြည့်တော့မယ်လေ .. အခုကတည်းက ရည်းစားထား ထားမှ …..ဟော .. အခုပဲ သားရဲ့ သူငယ်ချင်း မင်္ဂလာဆောင်ကပြန်လာတယ် … သားသွားလိုက်ရတဲ့ သူငယ်ချင်းမင်္ဂလာဆောင် ဘယ်နှခုရှိပြီလဲ … မနည်းတော့ဘူးနော် … သားကို အဖေက သူတို့လိုစောစောစီးစီးဆောင်စေချင်လို့ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး … အခုကတည်းကလေ့လာသင့်တာတွေ .လေ့လာဖို့ပြောတာ … မိန်းကလေးတစ်ယောက်အကြောင်းကို အဲဒီလိုလေ့လာထားမှ … ကိုယ့်အိမ်ထောင်ရေးအတွက် အထောက်အကူပြုမှပေါ့ ….”

အဖေ့ရဲ့စကားရှည်ကြီးကို ငြိမ်၍သာနားထောင်နေလိုက်သည် … ဘယ်အချိန်မဆို စကားပြောနဲသော အဖေ .. သားဖြစ်သူကို အိမ်ထောင်ရေးစိုးရိမ်တဲ့စကားပြောရင်တော့ … ရေပတ်ရင်တောင် ဝင်မယ့်ပုံမပေါ် ….


“အဖေရယ် … သားရည်းစားမထားချင်ပါဘူး”


တစ်ခါမှ အဖေ့စကားကိုငြင်းဆန်ဖူးသည်မရှိသော သားရဲ့ အတိုဆုံး အငြင်းစကားကြောင့် အဖေ နဲနဲအံ့သြကာသွားသည် … အဖေတင်မဟုတ် … မီးဖိုချောင်ထဲမှထွက်လာသော အမေပင် အနဲငယ်ကြောင်ကာသွားသည် …


“အဖေ. … အဖေကော အမေကော နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ စိတ်စေတနာကို သားသိပါတယ် … သား ရည်းစားမထားချင်ဘူးအဖေ … အိမ်ထောင်မပြုချင်ဘူး … တာဝန်မယူချင်လို့ ဒီလိုစကားပြောတာမဟုတ်ပါဘူး … မိန်းမကို မယူချင်တာပါ … သားရည်းစား ရှိခဲ့ပါတယ် … ပြတ်သွားတာလဲ သိပ်မကြာသေးပါဘူး အဖေ .. သူနဲ့ပြတ်ပြီးကတည်းက ကျနော် ရည်းစားထားချင်စိတ်မရှိတော့တာ အဖေ … အိမ်ထောင်လဲ မပြုပါရစေနဲ့နော် …”

“ကဲပါ … ဒီလိုစကားတွေပြောဖို့က .စောတော့စောပါသေးတယ် … အခုတော့ စာကြိုးစား … ဟား .. အခုမှ သတိရတယ် … သားဒီနေ့ .ကျောင်းမသွားဘူးလား …”

“ဒီနေ့ ခွင့်တိုင်ထားတယ်အဖေ …”

“အေးအေး .. သားစာလိုက်နိုင်ရင်ပြီးရောလေ … ငယ်ငယ်ကတည်းက စာနဲ့ပတ်သတ်ရင် အဖေတို့ သိပ်မှပြောစရာမလိုခဲ့တာပဲ … အခုလဲ စာကြိုးစားလို့ပဲပြောတော့မယ် … သားနားချင်သွားနားလိုက်လေ … စားခါနီးခေါ်လိမ့်မယ် …”

“ဟုတ်ကဲ့ အဖေ .. .ကျေးဇူး”

“အေး …အေး”


အဖေကိုနှုတ်ဆက်ပြီး … ကိုယ့်အခန်းရှိရာကိုခြေဦးလှည့်ခဲ့သည် ….


“သူ့အဖေ … ရှင်ဟာလေ … သားကိုပြောဖို့ဆို ဒီစကားပဲရှိလား … သားအသက်ကဖြင့် ၂ဝပြည့်မယ် ဆိုရုံလေးပဲရှိသေးတာကို …”

“အမေကြီးသားလဲ ကိုယ့်ကို အခုတော့သူ့ခံစားချက် ဖွင့်ပြသွားတာပဲ … ကိုယ်နားလည်ပါတယ် …သားမဖြစ်ချင်တာကို ဘယ်တုန်းက ဇွတ်လုပ်ခဲ့ဖူးလို့လဲ … အရင်က သူဒီအတိုင်းနားထောင်နေလို့ပြောပြောနေခဲ့တာ … အခုတော့ပြောစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့ … ဟုတ်တယ်မလား …”


အိမ်ပေါ်လှေကားရင်းကနေ အဖေ့စကားကို တိတ်တဆိတ် နားထောင်ရင်း ဘုန်းဂျူလိုင်မိုး တစ်ယောက် အပြစ်ကင်းသော အပြုံးလေးတစ်ခု နှုတ်ခမ်းဒေါင့်စွန်းမှာ ပွင့်ဖူးခဲ့သည် …

အခန်းထဲရောက်တော့ Computer ဖွင့်လိုက်သည် ….

သူ့အတွက် … အရမ်းပင်ပန်းတယ်ထင်ရင် ဂိမ်းဆော့လိုက်မှကျေနပ်တဲ့ သူ့အကျင့်တစ်ခုကြောင့် ..အထက်တန်းကျောင်းတုန်းက အရှက်ကွဲခဲ့ရဖူးသည် … ဒါလဲ မမှတ် … အသေးအဖွဲ အရှက်ကွဲတာလောက်တော့သူမမှု ….

အခုတော့ … Computer ဖွင့်တာ ဂိမ်းဆော့ဖို့တော့မဟုတ် …. Internet သုံးဖို့ပင် …

သူပျော်ရွှင်တဲ့အချိန်ဖြစ်စေ … စိတ်ညစ် … ဝမ်းနည်းနေတဲ့အချိန်ဖြစ်စေ … Internet ကိုမွှေတတ်သည့် အကျင့်ရှိသေးသည် ….


Facebook ကိုဖွင့်ပြီး … သူနောက်ထပ် အပြုံးတစ်ခု ထပ်ပေါ်လာပြန်သည် ….

Friend Requests -72 , Message – 18 , Notification – 280 တို့ကြောင့် သူထပ်ပျော်ရသည် … သူ့အဖို့ သူ၏ Facebook သည် သူ့အတွက်ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာများဆောင်ကြည်းပေးသော အရာတွေထဲက တစ်ခုပင် …

ဒါပေမယ့် .. သူ ထိုအရာတွေကို အရင်မကြည့် … အရင်ဆုံး Search Box ထဲကို နာမည်တစ်ခါရိုက်ထည့်လိုက်သည် …. Bhone Watan ….

ပြီးခဲ့တဲ့သောကြာနေ့ကတည်းက သူတော်တော်ပျော်နေခဲ့သည် … ဒီနေ့တွေ့လိုတွေ့ငြား ဓါတ်ဆီဆိုင်သွားသေးသည် .. မတွေ့ခဲ့ …


“ဒေါက် -ဒေါက် -ဒေါက်”

“ဘယ်သူလဲ …”

“ဆရာလေး …နေ့လည်စာစားဖို့ လာခေါ်တာပါ”

“အော် .. ဟုတ်ကဲ့ … လာခဲ့မယ်ခင်ဗျ …”

“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာလေး ..”


အိမ်မှာတော့ … အဖေ့ကို ဆရာလို့ခေါ်ကြတယ် … အမေ့ကို အန်တီ … သူ့ကိုတော့ . ဆရာလေး လို့ခေါ်သူခေါ် … အကိုလေးလို့ခေါ်သူခေါ်ပေါ့ … ဆရာလေးကတော့ … များသောအားဖြင့် …ကောင်မလေးတွေ အများဆုံးခေါ်ကြတာပဲ …

ထမင်းဝိုင်းရောက်တော့ …

သူ့ရဲ့ငယ်ငယ်က ထုံးစံအတိုင်း … ကလေးတစ်ယောက်လို ပြုံးရွှင်သောမျက်နှာဖြင့် အသံကျယ်ကျယ်ဖြန်းခနဲ လက်အုပ်ချီပြီး “ကဲ .. ကျနော် စားပါတော့မယ်ခင်ဗျ” လို့ပြောပြီး … ဇွန်းခရင်းကိုင်ကာ စားပါတော့သည် …

အဖေနဲ့အမေတို့ကလဲ … သူ့ကို ပြုံး၍ခေါင်းလေးငြိမ့်ကာနေ့လည်စာကို မိသားစုသုံးယောက် စားပါတော့သည် ….


“အဖေ ထမင်းထည့်အုံးမလား …”

“တော်ပြီသား .. ဒီနေ့ ရင်နဲနဲပြည့်ချင်သလိုဖြစ်နေလို့ …”

“သားကြောင့်များလား အဖေ”

“မဟုတ်ပါဘူး သားရယ် … မနက်ကတည်းကဖြစ်နေလို့ပါ .. သားနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူး … ကဲ အဖေ အရင် ထနှင့်မယ်”

“ဟုတ် .. အဖေ”

“သား ထမင်းစားပြီး အပြင်သွားအုံးမလား”

“ဟုတ် အမေ … သား အပြင်ခဏသွားအုံးမယ် …”

“အော်အေး …အေး”


ထမင်းဝိုင်းကထပြီး … အခန်းထဲပြန်ဝင်ခဲ့သည် … အပြင်သွားဖို့ အင်္ကျီထပ်လဲရအုံးမယ်လေ … အင်္ကျီလဲ …ပြင်ဆင်စရာလေးတွေပြင်ဆင်ပြီး … အဖေ နဲ့ အမေ့ ကို နှုတ်ဆက်ကာ အပြင်ထွက်ခဲ့သည် … အဖေက သူ့အတွက် သူကြိုက်တဲ့ ကားတစ်စီး ဝယ်ပေးထားပေမယ့် … သူသိပ်မစီးဖြစ် … ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြင့်သာ သွားတတ်သည် ….


အခုလဲ သူ့စီးတော်ယာဉ် ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြင့်ခြေဦးတည့်ရာ သွားဖို့ ထွက်လာခဲ့သည် …

နာရီကြည့်လိုက်တော့ …နေ့လည် ၁၁ နာရီကျော်ရုံပဲ ရှိသေးသည် …


“အင်း ဒီအချိန်ဆို ရတနာပုံကကျောင်းသားတွေ ရှိအုံးမယ် …”


သူ ရတနာပုံကျောင်းရှိရာသို့ခြေဦးလှည့်ခဲ့သည် … ကျွဲဆည်ကန် မီးပွိုင့်အကျော်နားရောက်တော့ … ဖုန်းဝင်လာသည် …

သူ လမ်းဘေးဆိုင်ကယ် ခဏရပ်ပြီး ….


“ဟလို … အမိန့်ရှိပါ …”

“ငါ့ကောင် ..ယောက်ဖ … ဂျူလိုင်”

“အား ..ယောက်ဖ ..ပြော … ဘာကိစ္စ”

“မင်း အခုကျောင်းမှာလား …”

“ဟုတ်ဘူး … ဒီနေ့ ခွင့်တိုင်ထားတယ် … ဒီနေ့ ဟိုသေချင်းဇိုး မင်္ဂလာဆောင်လေကွာ .. မင်းမသွားဘူးလား …”

“အား … ငါ့တော့ သတ်တော့မှာပဲ … ငါမေ့နေတာ ….သေချင်တယ် ….”

“အေး .. အဲဒီမှာ လဲသေလိုက် … ကဲပြော … ငါ့ဆီဆက်တာ ဘာကိစ္စ”

“ဘာမှမဟုတ်ဘူးဟေ့ … ဒီနေ့ည ငါ့အိမ်မှာ ပါတီ လုပ်မလို့ … အဲဒါ မင်းကို လှမ်းပြောတာ …”

“ဒါဆိုလဲ …. ခဏနေမှပြော .. ငါအခု မင်းတို့ကျောင်းကို လာနေတယ် …. ၅ မိနစ်လောက်နေရင်ရောက်မယ် ….ကျောင်းပေါက်ဝမှာစောင့်နော် … မစောင့်ရင်ဖြတ်ပစ်မယ် ဘာမှတ်နေလဲ … ဒါဆု်ိဒါပဲ .. ဖုန်းချလိုက်ပြီ”


ဖုန်းချလိုက်ပြီး …ခရီးထပ်ဆက်လိုက်သည် …. ၅ မိနစ်ကျော်ကျော်လောက်ကြာတော့ .. သူကျောင်းပေါက်ဝကိုရောက်လေတော့သည် …


“သားကြီးက လိမ္မာသားပဲ … ဟားဟား”

“မလိမ္မာလို့ရမလား … မင်းကိုတော့ကြောက်တယ် …ပြောရင် တကယ်လုပ်မယ့်ကောင် …”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”


သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ခေါင်းချင်းဆိုင် ရီလိုက်ကြသည် ….


“ဟိုကောင်တွေကော …”

“ထန်းတောထဲသွားတယ် …. ငါတို့လိုက်သွားကြရအောင် …”

“အေး … လာတက် .. ငါကြိုပြောမယ်နော် … ငါ့ကို ထန်းရည် ဇွတ်မတိုက်နဲ့ .. ငါမသောက်တတ်ဘူး ..သောက်လဲ မသောက်ချင်ဘူး … မင်းတို့ကောင်တွေကိုတော့ … အဲဒါ ငါကြောက်တယ် …ခွေးကောင်တွေ … မသောက်ရင် ပတ်မယ်ဆိုတာချည်းပဲ … ငါ့ကိိုလုပ်လို့ကတော့ … မင်းတို့ကောင်တွေအကုန်ပြုတ်ပြီသာမှတ်တော့ .. ဒါပဲ”

“အေးပါ . ဆရာသမားရယ် ….”

………..

“ဟား … လဒ နှစ်ကောင် … ဘယ်ကနေ မျက်စိမှားလာတာလဲ …”

“အေးဟ … ဘယ်ကမှမျက်စိမှားမလာဘူး … လဒ နှစ်ကောင်က … အသေကောင်တွေဆီပဲ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် လာတာ …”

“ခွေးကောင် …သေချင်းဆိုး …မေဘေး”

“ဒီနေ့ည … ဒီကောင့်အိမ်မှာ ပါတီရှိတာ သိလား”

“ဘာ သူ့အိမ်မှာ ပါတီရှိတယ် ဟုတ်လား … သူတောင်းစား … သူ့ယောက်ဖကို အမြဲ အရင်ပြောတယ် … မင်းအနားမှာ အမြဲရှိတဲ့ မင့်ပထွေးတွေကျတော့နောက်မှ အမြဲသိရတယ် …တောင်းစား … နာရိုးမ …”

“မင်းကလဲကွာ … အမြဲဖြစ်နေကျကိုရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်လို့ … မင်းတို့ လာမှာလား … လာမယ်ဆိုရင် … ဆက်မသောက်နဲ့တော့ .. ညကျမှ … ဒီထက်ကောင်းတာကိုသောက်ကြတော့ …”

“ဘယ်အချိန် ငါတို့လာရမှာလဲ”

“ဘယ်အချိန်လာလာ … အခုလာမယ်ဆိုလဲ ရတယ် … ဒါပေမယ့် … ဘာမှမပြင်ရသေးဘူး … အခုလာရင် … ကူရမယ် ….နောက်မှပဲလာပါတော့ကွာ …. အလကား … လက်ကြောတင်းတာတွေလဲမဟုတ်ဘူး …. ဟားဟားဟား”

“ခွေးကောင် … အနားကပ်ဖဲ့နေသေးတယ်…”

“ဟေ့ရောင် . ဂျူလိုင် … မင်းဒီနေ့ ကျောင်းမသွားဘူးလား …နောက်ဆုံးနှစ်ကျမှ ကျောင်းပျက်နေတာ … မင်းတော့ မူမမှန်ဘူး …”

“အေး … ငါက မူမမှန်ဘူး … မင်းတို့က နောက်နေ့ သေမှာ …. ဟားဟား”

“ဟ … ငါတို့က ဘာလို့ သေရမှာလဲဟ”

“ငါတို့တွေ သေမှာသေချာတယ် … ဒီနေ့ .. ဟိုခွေးကောင် … ဟန်ဋ္ဌေး မင်္ဂလာဆောင်လေကွာ … ငါလဲ ဒီနေ့ မသွားဖြစ်ဘူး … ဒီကောင်က လှန်းလဲ အသိမပေးဘူး … တစ်ကိုယ်ကောင်းကြီး …”

“ဒေါင်းချား …. ကိုယ့်ဟာကိုယ် မေ့ရင်မေ့တယ်ပေါ့ … ငါ့ပုံချနေ ….ခွေးကောင်တွေ …. ကဲ … မင်းတို့ ထိုင်အုံးမှာလား …. ငါ ပျင်းတယ် …ကျောင်းထဲ ပတ်လိုက်အုံးမယ် …. ဟိုကောင် သားကြီး …. ငါနဲ့ လိုက်မှာလား … လိုက်မယ်ဆို လာခဲ့ သွားမယ် …”

“ကြွ ... သမီးယောက်ဖ နှစ်ယောက်ကတော့ လိုက်တယ် ….”

“အေး … သွားပြီ . ငါ့ကောင်တွေ …”


သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ကျောင်းထဲဝင်ပြီး …. ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ကျောင်းအနှံ့ စပ်စုပါတော့သည် ….


“ဟေ့ရောင် ဂျူလိုင် မင်းမပျင်းဘူးလားကွာ …. ငါတို့ကျောင်းမှာ ဘာမှလဲ မရှိ ... မင်းမို့လို့ မပျင်းတယ်ကွာ …”

“ဟာ … ငါ့မှာ ပျင်းလို့ လာပါတယ်ဆိုကွာ …. မင်းပြန်ချင်နေလို့လား ….ပြန်ချင်ရင် ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ် … နားကိုညည်းတယ် ….  ဘယ်လိုကောင်မှန်းမသိဘူး …. လာ တက်”


သူ သားကြီးလို့ခေါ်တဲ့ သားရဲအိမ်နှင့် သူ့အိမ်မှာ သိပ်မဝေး … နှစ်ယောက်လုံး . ဗိုလ်ချုပ်ရွာ တွင် နေကြသည် ….


“ခွေးကောင် အခုမှ ငါသတိရတယ် …. မင်း ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်မပါဘူးမလား …. လမ်းမှာ အဖမ်းခံရရင် မင်းကိုထားခဲ့မယ် ….”

“မင်းကလဲ ကြောက်တတ်ရန်ကော …. ဒို စီးပြီးကြောက်တာ မင်းတစ်ယောက်ထဲမြင်ဖူးတယ် ..”

“ဟ …. ဟိုက ဆိုင်ကယ် နံပါတ်မှတ်ထား ဘယ်လိုလုပ်မလဲ … မင့်ကြီးဒေါ်လင်များမှတ်နေလား …”

“အဲဒီတော့လဲ .. ပတ်မောင်းပေါ့ကွာ …လေရှည်တာ … နားညည်းပါ့ကွာ ….”

“ခွေးကောင် …..”


…………………………


သားရဲအိမ်ရောက်တော့ ….


“ဟေ့ရောင် ဂျူလိုင် … ည အိမ်လာဖို့မမေ့နဲ့နော် ..”

“အေးပါ ငါ့ကောင်ရာ …. အိမ်တွေက ဝေးတယ်ဆိုတော့ .. အတန်တန်မှာနေ ….”

“မင်းအခု ဘယ်သွားမလို့လဲ …”

“Diamond ခဏသွားမလို့ …. ပျင်းတယ် …. လိုက်အုံးမလား …”

“မလုပ်နဲ့ ငါ့ကောင် .. အိမ်ရှေ့ရောက်နေပြီ …. ည ပါတီအတွက် . ကူပေးလိုက်အုံးမယ် … မင်းသာ လာဖြစ််အောင်လာခဲ့ …”

“ဟ …အေးပါကွာ …. ကဲ သွားပြီ  . သားကြီး …”

“အေး … ဘိုင့် ကွာ ….”

“အဲ …. ဂျူလိုင်လေး မလား …”

“အော .. ဟုတ် . အန်တီ …”


ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ … ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှဆင်းပြီး … သားရဲ အမေကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည် ….


“ဒီည ပါတီ လာဖြစ်အောင်လာနော် …. မလာရင် အိမ်ထိ လိုက်ခေါ်မှာ ….”

“အော် အန်တီရယ် …. သား မလာဖြစ်တဲ့ရက် ဘယ်ရက်ရှိလို့လဲ .. စိတ်ချ … လာဖြစ်အောင်လာပါ့မယ် ….”

“သား အိမ်ထဲဝင်အုံးလေ …. အထဲမှာ . မင်းညီမ ရှိတယ် …. သူဒီနေ့ အပြင်တွေမသွားဘူးလေ …”

“အော် ဟုတ် …. ညနေအိမ်လာမှပဲ တွေ့တော့မယ် . အန်တီ …. သား ဝယ်စရာလေးရှိလို့ …. အန်တီ သား သွားလိုက်အုံးမယ်နော် … ခွင့်ပြုပါအုံး …”

“အော် ....အေးအေး … ဂရုစိုက်ပြီးသွားအုံးနော် …”

“ဟုတ်ကဲ့ … အန်တီ ….”


ဂျူလိုင်မိုး ဆိုင်ကယ် ထွက်သွားတော့ ….


“အမေ …. အမေက သမီးရှင်နော် …. သား မပြောလိုက်ချင်ဘူး …”

“ဟဲ့ …. ငါ့ဟာငါ . နင့်သူငယ်ချင်းကို အိမ်ထဲဖိတ်တာ …. ဘာဖြစ်လဲ …”

“အမေကလဲ .. ည ပါတီ လာမယ့်ဟာကို …. အမေကိုက ဇွတ်ကြီး ….”

“ဟဲ့ …”

“အားးးး .... သားအိမ်ထဲ ဝင်ကူလိုက်အုံးမယ် …..”


ဟုဆိုကာ … သားရဲတစ်ယောက် အိမ်ထဲသို့ အမြန်လစ်ပြေးရသည် … မပြေးလို့မရ … အမေ့စကားတွေက အလွတ်ရနေပြီ …. အခုတောင် ပြောဖြစ်အောင် ပြောလိုက်သေးသည် …


“ခွေးသားလေး …”


………………………..