မင္း

ႏွလံုးသားႏွင့္ရင္း၍ - အပိုင္း (၉)

နှလုံးသားနှင့်ရင်း၍

အပိုင်း (၉)


“ဟလို”


စိုင်းလေးတစ်ယောက် ဖုန်းလာ၍ ကိုင်လိုက်သည် …


“အေး ချစ်ဆုံး … စိုင်းလေး … နင်အခု ဘယ်မှာလဲ … ဆိုင်မှာပဲလား ..”

“အင်းလေ … ဆိုင်မှာ … ဘာလို့လဲ ချစ်ဆုံး ….”

“နင်အပြင်ထွက်လို့ရလား … ငါ မုန့်သွားစားမလို့ …”

“အေး .. ခဏနေ ထွက်ခဲ့မယ် … မြို့ထဲလာအုံးမှာ … ဘယ်မှာဆုံမလဲ .. နင့်အိမ်မှာပဲလား …”

“အေး .. ငါ့အိမ်ပဲလာခဲ့လိုက် … စောင့်နေမယ်နော် .. .မကြာနဲ့ … ဒါပဲ”


စိုင်းလေး အဝတ်တက်လဲပီး . ဘုန်းဝဿန်ဆီ ဖုန်းခေါ်ဖို့ သတိရသွားသည် …


“ငါ့နားမင်းမရှိခဲ့တဲ့ အချိန်လေးများ . ငါ့အနားအမြဲ မင်းရှိသလိုနေပေးပါ … ငါတို့နှစ်ယောက်ဝေးကွာချိန်ခဏ …. … … .. . “ဟလို … စိုင်းလေး ပြော ..”

“အေး … နင်တို့ဘယ်မှာလဲ … ငါ အခု ရွှေမန်းသားဆီသွားမလို့ …. အဲ့ဒါ လိုက်မလားလို့ …”

“ရွှေရွှေကိုခေါ်ပီး . Diamond သာလာခဲ့တော့ …. ဒီမှာ ဆိုင်ကယ်တိုက်ထားတာ … ဆိုင်ကယ်လဲ ရစရာကိုမရှိတော့ဘူး … သွန်းက ခြေထောက်နာနေတယ် …. ပီးရင် နင်တို့ကိုလဲ အကူအညီတောင်းစရာရှိသေးလို့ … Season မှာစောင့်နေမယ် …. ဒါပဲနော် ..”

“အေးအေး … နင်ချည်းပဲ ပြောသွားတယ် … ဒါပဲ ..”


………………………………

“ဘုန်း ရှေ့ကြည့်မောင်း … တကတဲ မပြောလိုက်ချင်ဘူး … အာ့ကြောင့် နားကြပ် ထပ်ဝယ်ပါဆိုတာကို …. သွန်းကတော့ … ခုမှ ဟိုလူကြီးကို ပြန်တွေးရင်း .. တနှုံ့နှုံ့နဲ့ ဒေါသထွက်လာတယ် ….”

“ထားလိုက်တော့ .. သွန်းဗိုက်ဆာနေပီမလား …. လောလောဆယ် … Season မှာ ခဏထိုင်မယ် … ဟို်ကောင်တွေလာမှ Moon ကို တက်မယ်လေ . .နော် ….”

“အင်းပါ .. ဘုန်း သဘော ….”


Diamond ရောက်တော့ … ဆိုင်ကယ်ကို မြေအောက်ထပ်မှာအပ်ပီး … ပလာဇာထဲ မြေအောက်ထပ်ကနေပဲ တန်းဝင်ခဲ့လိုက်တယ် …. ဆိုင်ကယ်အပ်တဲ့နေရာနဲ့ Season နဲ့က မဝေးတော့ … သွန်းအတွက် အဆင်ပြေတာပေါ့ ….


“သွန်း ဘာသောက်မလဲ … ခုနေ တစ်ခုခုသောက်ထားလေ … ပီးမှာ  . အပေါ်မှာ စားမယ် … နော် …”

“အင်း … သွန်း . ကော်ဖီအေးပဲ သောက်မယ် …”

“အင်း … အစ်မ … ကော်ဖီအေး နှစ်ခွက် …..”

“၁၂၀၀ ပါ …”

“ဟုတ်အစ်မ … ဒီမှာပါ …”

“ကဒ်လေးယူသွားနော် …”

“ဟုတ် .. ကျေးဇူးပါ”


လူတွေ သိပ်မရှိတော့ .. ထိုင်စရာက သိပ်မရှား ….

ခဏကြာတော့ . ကော်ဖီအေးရောက်လာ၍ . ချစ်သူနှစ်ယောက် … ကော်ဖီအေးထဲ အာရုံ နှစ်ပီး တိတ်ဆိပ်စွာ သောက်နေမိကြသည် …


……………………………..

“ဟဲ့ .. ရွှေ … ဘုန်းတို့နှစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်တိုက်လို့တဲ့ … ခု Season မှာငါတို့ကို စောင့်နေတယ် …”

“ဟယ် … ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ … ဆိုင်ကယ်တိုက်တာတောင် . ငါတို့ကို အကြောင်းမကြား ဘာမကြား …”

“လာလာ .. ပြောနေကြာတယ် … သွားကြမယ် ….”

“အေးပါ .. နင်ဆိုတာကလဲ …. တကတဲ .. လောနေတာချည်းပဲ…”


………………………………………

“ယောက်ဖ …. မင်းကို ကြည့်ရတာ .. တစ်မျိုးပဲ …. မင်း ဖေ့ဘုတ်ထဲလဲ ငါ ဝင်ကြည့်မိတယ် …. ခုတလော … မင်း Like လုပ်ထားတာ … လိင်တူ ချစ်သူ ပုံတွေကိုချည်း Like လုပ်နေတာကို တွေ့နေတယ် … ပြောပါအုံးကွ …”

“အေးပါကွာ … တကယ်ဆို … ငါတို့သူငယ်ချင်းအုပ်စုထဲမှာ .. ငါတို့နှစ်ယောက်က အတွဲအညီဆုံး … စိတ်တူကိုယ်တူ အဖြစ်ဆုံး . အချစ်ဆုံး .. ညီအကိုတွေဆိုလဲ မမှားဘူးပေါ့ …. ဟုတ်တယ် … သယ်ရင်းရာ …. ငါ … ယောကျ်ားလေးတွေကို နဲနဲ ပိုပီး စိတ်ဝင်စားမိနေသလိုပဲ …. ငါဘာလို့ အဲ့လို ဖြစ်သွားတာလဲ လည်း စဉ်းစားလို့မရဘူး … ငါ့ကိုယ်ငါလဲ အမြဲ အဖြေရှာနေတယ် … မတွေ့ဘူး သယ်ရင်းရာ …”

“ဘာမှ အဖြေရှာမနေနဲ့ . ယောက်ဖ … မင်း .. Lady Ga Ga ရဲ့ Born This Way သီချင်း သိတယ်မလား …”

“အင်း .. သိတယ် …”

“အဲ့ဒီအတိုင်းပဲ … အဲ့လောက်ဆို မင်းနားလည်မှာပါ …”

“ဒါဆို .. မင်းက ….”

“တော်ပီ . မပြောနဲ့တော့ .. စိတ်ထဲပဲထား … ဟုတ်ပီနော် …”

“ဟာကွာ … ငါ လုံးဝမထင်ထားဘူး … အာ့ကြောင့်ငါပြောပါတယ် .. .ငါတို့နှစ်ယောက်က စိတ်တူကိုယ်တူ … အမွှာညီအကိုတွေလိုပါလို့ …”

“ယောက်ဖ .. ငါ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်တယ် … မင်းကော …”

“အင်းကြည့်မယ်လေ …. မင်းသဘော …”

“ဟား … ကျေးဇူး ယောက်ဖ … ဟီး … သွား လက်မှတ်သွားဖြတ်ချေလေ .. ငါ့အတွက်ကော …”

“ဒေါင်ချား .. မေဘေး ….”

“ဟား ဟားဟား …”


…………………………..

“စိုင်းလေး .. အရွှေ .. ဒီမှာ …”

“ဟဲ့ .. နင်တို့ လင်မယားနှစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ … ဘယ်နားထိသွားသေးလဲ …”

“ဒီလိုပါပဲဟယ် …. ဟိုဘက်ကမှားတာ … သွန်းက . ခြေထောက်နဲနဲထိသွားတယ် … လက်ဖနောင့်ကတော့ … ၂ ချက် ချုပ်ပေးလိုက်တယ် …. ငါ . သွန်းကို သနားတယ်အေ …”

“နင်တို့ဆိုတာလဲ အရာရာနဲ့ အကြောင်းကြောင်း …. ဟဲ့ .. အလျော်မတောင်းဘူးလားဟဲ့ … အဲ့လောက်ဖြစ်နေတာကို …”

“မတောင်းချင်ပါဘူး … အော်လီထက်ဆိုးတဲ့ .. တောလီလို အစားထဲက ဟာဆီကတော့ မတောင်းချင်ဘူး …. ကျေအေးပေးလိုက်တယ် ….”

“သိပီးသား … ဘုန်းဝဿန်တို့ ဘယ်လိုတွေ ပြောလာမယ် . ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ … နောကြေနေပီ .. နော် … ဟွင့်”

“ကဲပါ … နင်တို့က … ငါတို့ကို ကူညီမှာလား … ထိုင်ပီ အပြစ်ပြောနေမှာလား .. တကတဲ … လာ အပေါ်တက်မယ် … ဗိုက်ဆာတယ် …. Moon မှာ တစ်ခုခုသွားစားမယ် … လာ .. သွန်းကို ကူတွဲပေး ….”

“လာသွန်း .. ဖြည်းဖြည်း ….”


…………………………..

Moon ရောက်တော့ ….

“ဟာ .. အကိုတို့ ဘာဖြစ်လာတာလဲ …. ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေချည်းပဲ …”

“ဒီလိုပါပဲ … ကိုယ့်ကို … အရင်ကလိုပဲ … နှစ်ယောက်စာ .. စိုင်းနဲ့ ရွှေကော … ဘာစားမှာလဲ … ….”

“ကျနော့်ကို စတော်ဘယ်ရီမစ်ရှိတ် .. စိုင်းလေးကော …”

“အဲ့ဒါပဲ သောက်တော့မယ် …”

“ဒါဆို … နှစ်ခွက် …”


စားပွဲထိုးထွက်သွားတော့ .. ဘုန်းဝဿန်တစ်ယောက် …. သွန်းကို … တယုတယနဲ့ … လက်က ပေနေတာကို သုတ်ပေးနေချိန် …..

ဘေးတွေ သူစိမ်းတစ်ယောက် လာရပ်၍ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို စိုက်ကြည့်နေသည် …. ထိုစဉ် သူငယ်ချင်း လေးယောက်လုံး အကြည့်များက ထိုသူ့ထံ …..


.

.

.

.

.


“ဟယ် … ကို ၂၀၀၀ …”

“အင် … ဗျာ .. ကျနော့်ကို ဘယ်လို ခေါ်လိုက်တယ် …”

“ဟဲ့ … ဘယ်လို ဘယ်လို …. ဘုန်းဝဿန် … ဘယ်က ကို ၂၀၀၀ လဲ …”

“အဲ .. မှားလို့ … ဓါတ်ဆီဆိုင်မှာ ၂၀၀၀ ကူပေးတဲ့ အကို မဟုတ်လား ..”

“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ … ခုလို ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် …. ဘုန်ဝဿန်ရယ် …”

“ဟဲ့ .. နင်တို့ နှစ်ယောက်က သိနေကြတာလား ….”

“အော် … အရွှေနဲ့ အစိုင်းရယ် … သိတယ်ရယ်လို့မဟုတ်ပါဘူး .. ငါက သူ့ကို ဓါတ်ဆီဖိုး ကူညီခဲ့ဖူးလို ့သူက မှတ်မိတာနေမှာပါ …. ငါကတော့ သူ့ကို သိပါတယ် … အဲလောက် famous ဖြစ်တာကို ….”

“အာ … အဲ့လောက်လဲ မဟုတ်ပါဘူး … အော် ဒါနဲ့ နာမည်က …”

“ဘုန်းဂျူလိုင်မိုး ပါခင်ဗျာ …”

“အော် . ဟုတ် .. တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် …. ကျနော်က ဘုန်းဝဿန်ပါ … အော် .. ဒါက ကျနော် ချစ်သူ သွန်းဆင့် ပါ …”

“ဟုတ် . တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် …. ကျနော် သွန်းဆင့်ပါ …”


နှစ်ယောက်သား လက်ဆွဲနှုတ်ကဆက်ကြသည် …. ဂျူလိုင့်မျက်နှာ အနဲငယ်ပျက်သွားပေမယ့် … မသိသာခဲ့ ….


“အော် … ဒါနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးအုံးမယ် .. ဒါက ကျနော် အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်း … ညီအကိုလိုပဲ …. နေလင်းတဲ့ ….”

“အော် . .ဟုတ် .. တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ဗျ …”

“ယူတို့က ဒီမှာ ဘာလာလုပ်တာလဲ …”

“ယူတို့ကကော …”

“အော် .. ကျနော်တို့က … ပျင်းလို့ ခဏလာရင်း .. ရုပ်ရှင် ဝင်ကြည့်မလို့ …”

“သူတို့နှစ်ယောက်က ဒီက်ုိ နေ့လည်တိုင်း လာနေကျ … ငါတို့ နှစ်ယောက်က သူတို့ ခေါ်လို့ ဒီအချိန်ကြီး ရောက်လာတာ … သူတို့ ဆိုင်ကယ်တိုက်လို့တဲ့လေ …”

“ဟုတ်လား … ဘယ်နားမှာလဲ ..ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ …”

“ဒီလိုပါပဲ .. သွန်းကတော့ တော်တော်ထိသွားတယ် … ကျနော်က ဘာမှ မဖြစ်ဘူး … တိုက်တာက ၃၅ × ၇၈ ထောင့်မှာ …”

“အော် .. ကျနော်လာတုန်းက .. . လူတွေ အုံးနေတာ … ဝဿန်တို့တိုက်တာလား … ကျနော်ရောက်တော့ .. ဝဿန်တို ့မရှိတော့ဘူး .. သွားပီတဲ့ .. ဟိုလူကြီးက ငြင်းတုန်း …”

“တော်ပါပီ … အဲ့လူကြီးအကြောင်း မကြားချင်တော့ဘူး …. ရွံလွန်းလို့ … ထားလိုက်တော့ … ဟဲ့ .. စိုင်းလေး .. ငါ့ကို .. ငါ့ Guide ပြတဲ့ဆီ ဖုန်းဆက်ပေးပါလား … သဘက်ခါမှ စာလာပြတော့မယ်လို့ … ငါတို့ ဖြစ်တာတွေပါ ပြောပြလိုက်ဟာ ….”

“အေးပါဟာ .. ပေး နင့်ဖုန်း ..”

“ရော့ …”

“ ကို ဂျူလိုင်တို့ ထိုင်အုံးလေ ….”

“နေပါစေတော့ … ကျနော်တို့လဲ … ခုပဲ ဝင်တော့မှာ … နောက်မှ ဆုံမယ်လေ … အစိုင်းနဲ့ အရွှေနဲ့ က ကျနော်နဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလေ .. ဟိုနှစ်ယောက် .. ငါသွားနှင့်ပီ … ဝဿန်  သွားလိုက်အုံးမယ်နော် … သွန်းဆင့် … သွားပီဗျ …”

“ဟုတ် .. နောက်တော့ ဆုံတာပေါ့ …”

“ဟုတ် .. လာ ယောက်ဖ …”


………….

“ဟော … လာပီ …. စားမယ် .. ဝါးမယ် …”

“ငတ်ကြီးကျတွေ …. ကူမယ်မကြံဘူး … ဟဲ့ .. အစိုင်း .. ဘယ်လိုလဲ … ဖုန်းက ခေါ်လို့မရဘူးလား …”

“ခေါ်နေတာပဲ … လာမှ မကိုင်တဲ့ဟာကို ….”

“ပေး . ပေး … ငါခေါ်ကြည့်မယ် ….”


“…………”

“ဟလို …..”

“ဟလို … အန်တီမေ … သား . ဝဿန်ပါ …”

“အော် .. သားပြော …”

“သား .. ဒီ တစ်ရက် နှစ်ရက် .. မလာနိုင်ဘူးလို့ ပြောမလို့ပါ . အန်တီမေ …. ဒီနေ့ ဆိုင်ကယ် . အက်ဆီးဒင့် ဖြစ်လို့ …. အဲဒါ ..”

“ဟဲ့ .. ဘယ်လို … သား ဘယ်နားထိသွားသေးလဲ …. ခုဘယ်မှာလဲ .. .အန်တီမေ တို့ လာခဲ့မယ် …”
“ရတယ် .. သားဘာမှမဖြစ်ပါဘူး … ဒီအတိုင်း . ခဏနားလိုက်တာပါ … ကျောင်းသားတွေကိုတော့ .. ဗုဒ္ဓဟူးနေ့မှ စာမေးပွဲ စစ်တော့မယ်လို့နော် ….”

“အော်  … .အေးအေး .. သားဘာမှမဖြစ်ရင်ပီးရောပါ …. နားလိုက်အုံးနော် …”

“ဟုတ် .. အန်တီမေ .. ဒါဆို … သား ဖုန်းချလို်က်တော့မယ်နော် ….”

“အေး .. သား … ဒါပဲနော် …”

“ဟုတ် .. အန်တီမေ ..”


“ကဲ … စားကြမယ် … နှစ်ရက်မလာနို်င်ဘူးလို့တော့ ပြောပီးပီ … ပြီးရင် … 3D သွားကြည့်မယ် ….”

“ဟဲ့ … ဟိုက ဒဏ်ရာနဲ့ .. ပြန်မနားဘူးလား … ခွင့်လဲတိုင်ထားတာကို …”

“ဟီးးးးးးး … ခွင့်တိုင်ပီးပီဆိုတော့ …. ရုပ်ရှင်မကြည့်တာကြာလို့ …. သွန်းကော ကြည့်မယ်မလား …”

“အင်း .. ကြည့်မယ်လေ …. ရုပ်ရှင်မကြည့်တာလဲ ကြာပြီ ….”

“ငါတို့ကိုက မှားပါတယ် … ဒီလင်မယားနှစ်ယောက်နဲ့ဆို … ငါတို့ပဲ သောက်ရှက်ကွဲမယ် … တကတဲ …”

“ဟား ဟားဟား …”

“ဟဲ့ … ငါတို့ကို အကူအညီတောင်းအုံးမယ်ဆို … ဘာလဲ ..”

“ပီးရင် … ဆိုင်ကယ်ဝပ်ရှော့လိုက်ခဲ့ပေး … ဆိုင်ကယ် သွားပြင်မယ် … ပီးရင် …. သူ့ကို အဆောင်ငါပြန်လိုက်ပို့ပီး သူနဲ့ နေလိုက်အုံး .. နင်တို့နှစ်ယောက် . ငါ့အိမ်ကိုသွားပီး ပြောပေး …. စိတ်ပူအောင်မပြောနဲ့နော် …. ပီးတော့ … မနီကို အကျႋင်္ထည့်ခိုင်းပီး ယူလာခဲ့ပေးလေနော် … အဲ့ဒါလေးပဲ အကူအညီတောင်းမလို့ပါ …. ေိေိ”

“ဖော်လော်မော် … ငါတို့ကို တစ်မျှော်တစ်ခေါ်သွားခိုင်းအုံးမယ် .. ကမ”

“ဘာလဲ … နင်တို့က မကူညီချင်ဘူးပေါ့ …”

“အေးပါ …. တကတဲ …. ကောက်မယ်ဆိုတာချည်းပဲ …”

“ဟီး .. ဒါမှ နာ့အချစ်ဆုံးတွေ …ေိေိ”


………………………….

ႏွလံုးသားႏွင့္ရင္း၍ - အပိုင္း (၈)

နှလုံးသားနှင့်ရင်း၍

အပိုင်း (၈)


“ဘုန်း …..  ဘုန်းက နေ့တိုင်း ဒီလိုပဲလားဟင် … မပျင်းဘူးလား …”

“အော် … ပျင်းလို့ ဒီလို ကုန်ဆုံးနေတာလေ .. တစ်နေ့တာကို …. Guide ပြတဲ့အိမ်ကိုရောက်ရင်တော့ မပျင်းတော့ဘူး …”

“အခုကော …”

“အခုလား … အင်းးးးးးးး .. အခုတော့ မပျင်းပါဘူး …  နောက်က နတ်မိမယ်လေး .. အဲလေ … နတ်သမျှချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ချစ်သူလေးပါတယ်လေ …”

“သွား … အလကား … ခုကျတော့ ဖွဲ့နွဲ့နေလိုက်တာ …. မုန်းစရာကြီး ..”

“ဘာလဲ … ပျင်းတယ်လို့ပဲ ပြောရမှာလား …”

“တွေ့လား … နဲနဲ မပြောလိုက်နဲ့ … ပြန်ချေတယ် … ဟွင့် …”


ချစ်သူနှစ်ဦး … ဆိုင်ကယ်ကို ဖြည်းဖြည်းမောင်းပြီး .. သာယာနေတာ … မိုးမမြင်လေမမြင် … ထိုစဉ် ……..


“ဘုန်း … သတိထား .. ရှေ့မှာ …”

“ကျွီ ….”

“တောက် … ဘယ်လိုကောင်လဲကွာ … မမြင်ဘူးလား …. ငါ - ိုး - -ား တွေ …”


စိတ်ထဲမှာ ဒေါသ ထောင်းခနဲထွက်သွားသည် …


“ခင်ဗျား ဘာစကားပြောတာလဲဗျ …. လူကြီးက လူကြီးစကားပြောပါ … အခု ဘယ်သူမှားတာလဲ … ဒီက လူတွေအကုန်တွေ့တယ် … ကိုယ်ကမှားပြီး ရှက်ရမ်းရမ်းမနေနဲ့ … ခင်ဗျား ယောကျ်ားမဟုတ်ဘူးလား …”


တကယ်တော့ … ဘုန်းဝဿန်တို့နှစ်ယောက်လုံးလဲ ရှက်ပါတယ် … ရှက်စိတ်ကို ဒေါသစိတ်က ဖုံးသွားလို့သာ … ဟို ဦးလေးကြီး ရှက်လဲ ရှက်စရာ … ၃၅ လမ်းနဲ့ . ၇၈ လမ်း … မီးပွိုင့် အလယ်တည့်တည့်ကြီးမှာဖြစ်တာ …  ဒီနေ့မှာ လျှာရှည်ပြီး .. ၇၈ လမ်းအထိဆင်းပြီးမှ .. Diamond ကိုသွားမိတယ် … မီးစိမ်းလို့ လမ်းအဖြတ် … ဟိုဘက်က မီးနီကို ဇွတ်ဖြတ်မောင်းတာ ….

ယာဉ်ထိန်းရဲတွေလာပြီး ဝေါ်ကီတော်ကီ ထုနေတော့သည် ….


“ဒီမှာ ….. မင်းတို့က လူကြီးကို လူကြီးမှန်း မသိပါလား … ရိုသေရကောင်းမှန်းမသိပါလား … မိမဆုံးမ ဖမဆုံးမတွေ ….”

“ဒီမှာ ဦး … ကျနော်တို့ကို သီးသန့်ပြောရင် … ဦးလေးဘက်က ဘယ်လောက်မှားမှား .. ကျနော် ဂရုမစိုက်ဘူး … ခင်ဗျားကိုယ်တိုင်ကိုက လူကြီးလို့ အထင်ခံရလောက်အောင် .. အဆင့်ရှိလား .. ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်စဉ်းစားပါ …  ဘယ်သူက အရင် မှားပြီး … အရင် စဆဲတာလဲ …. ထမင်းစားတဲ့ ဦးနှောက်ဆိုရင် နားလည်မှာပါ ….”


လူကြီးဖြစ်နေလဲ နားမလည်တော့ … မိဘတွေကို ထိခိုက်နေတော့ … မဝုန်းတာကြာတဲ့ ဒီနှုတ်ခမ်း … စကားလုံးတွေ တရစပ်ထွက်လာတာ … မြိန်တာ …… ေိေိ

သွန်းဆင့် … တစ်ယောက် ငြိမ်နေပါတယ်လှည့်ကြည့်တာ …. Skin ဘောင်းဘီ အတိုဝတ်ထားတဲ့သူ့ခြေထောက် ခြေသလုံး အညိုကွက် အကြီးကြီးနဲ့ ညိုမည်းနေတာပဲ …


“ဟာ … သွန်း … ရရဲ့လား .. နာသွားလား ….”

“ရတယ် ဘုန်း … ရပါတယ် … ဘုန်းကော ဘယ်နား ထိသွားသေးလဲ ….”

“ရတယ် .. ဘုန်း ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး .. မှန်း .. .ကြည့်ရအောင် ဘယ်နား ထိသွားသေးလဲလို့ …. အလားးး … လက်ဖနောင့်က ဘယ်လိုကွဲသွားတာလဲ …. ဒါပြီးရင် ဆေးခန်းခဏဝင်မယ် ….. …… ….. ဟို ဒီက မော်တော်ပီကယ် အကို … ကျနော်တို့ ကိစ္စကို မြန်မြန် ဖြေရှင်းပေးပါဗျ …. ကျနော့ …. အဲ  …”


သွန်းဆင့်ဘက် တစ်ချက် လှည့်ကြည့်လိုက်သည် …. မျက်နှာလေးက မကောင်း … တော်တော် နာနေပုံရတယ် …. အခုနေ ကျနော့်သူငယ်ချင်းလို့ ပြောလိုက်ရင် နားလည်ပေးနိုင်မှာမှန်ပေမယ့် ….


“ကျနော့်ချစ်သူကို ဆေးခန်း ဝင်ပြရအုံးမယ် …. ဒီဦးလေးကြီးကိုတော့ … ကျနော် ကျေအေးပါ့မယ် … ကျန်တဲ့ကိစ္စကတော့ … အကို နဲ့ပဲ ရှင်းလိုက်ပါ …..”

“ဟ … မင်းကများ .. ငါ့ကို ကျေအေးမယ်လေး ဘာလေးနဲ့ … ငါက ဘာများမှားလို့ . မင်းက ကျေးအေးမယ်ပြောရမှာလဲ …”

“တော်တော့ … ဒီမှာဦးလေး … ခင်ဗျားမှားတာ …. လူတွအများကြီးမျက်စိရှေ့မှာဖြစ်တာကို … ခုမှ နိုကိုဥ လာလုပ်မနေနဲ့ ….”

“မုန်လာဥလုပ်ပါကွာ ..”

“တူတူပဲ .. လျှာမရှည်နဲ့ … ဒစ်စဝိုင်း ဖြုတ်ပီးပြီ … ခင်ဗျား ဆိုင်ကယ်လိုင်စင်ပေး …. ညီလေးတို့ … ကျေအေးတယ်ဆိုရင်လဲ … ဆေးခန်း မြန်မြန်သွားလိုက်လေ ….”

“ဟုတ် … ကျေးဇူးပဲ အကို … ခွင့်ပြုပါအုံး … ဟိုဦးလေးကြီး … သွားပြီ … ဦးလေးမှာ သားသမီးရှိရင်တော့ ….. ကျနော်တို့ကို ကိုယ်ချင်းစာမိမှာပါ … သားသမီးရှိရက်နဲ့ ကိုယ်ချင်းမစာဘူးဆိုရင်တော့ …. ဦးလေးက … ဖခင်မဖြစ်ထိုက်တဲ့ လူတစ်ယောက်ပဲ … ကျနော်တို့ိကို ခွင့်ပြုပါအုံး …”


ပြန်ခါနီး ဝုန်းလိုက်သေးသည် …. ပါးစပ်က အခုမှ အရှိန်ရကာစကို …. သွန်းသာ ဘာမှ မဖြစ်ရင် …. ထိုင်ခုံခင်း … ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကို ထိုင်ဝုန်းဖြစ်မှာ … ေိေိ


“ဟာ .. ဆိုင်ကယ်နောက်ပိုင်းကလဲ ရစရာတောင်မရှိပါလား .. .မီးခွက်တွေလဲ ကြေမွလို့ … တော်ပါသေးရဲ့ …  ဘီးက ဘာမှမဖြစ်လို့ … လာ သွန်း .. တက် …”

“ရရဲ့လား .. ညီလေးတို့ ….”

“ဟုတ် .. ရတယ် .. ကို … ကျေးဇူးနော် .. ခွင့်ပြုပါအုံးဗျ …”

“အေးအေး ….”


ဘာမှမဟုတ် …. မော်တော်ပီကယ် အကို ညိုချောကို “ကို” လို့ခေါ်လိုက်သည်. …. ဆိုင်ကယ်စထွက်တော့ .. နောက်က သွန်းက ခါးကို ဆိပ် ပါတော့သည် …


“အားးးး … ဘာလို့ ဆွဲဆိပ်တာလဲ … နာထှာ ….”

“စိတ်မှာပဲ …. မသိဘူးများမှတ်နေလား .. ရည်းစားတစ်ယောက်လုံးကို နောက်မှာထားပြီး … တော်တော်ခွီနေနော် … အား .. ကျွတ်ကျွတ် …”

“ကဲကဲ … ဆောရီးပါ … ဘုန်းရဲ့ ဦးလေး ဆေးခန်းဆီသွားမယ် …. နော် ..”

“အင်း”


ဦးလေးအိမ်ရောက်တော့ …..


“လေးလေးအောင် ရှိလား … ကိုကျော်တင့်”

“အင်း ရှိတယ် … ငါ့ညီ … ဘာဖြစ်လို့လဲ .. ခဏ သွားခေါ်လိုက်အုံးမယ် ….”

“ဟုတ် …. သွန်း ခဏနော် … နာသေးလား ..”

“ဟင့်အင်း .. မနာပါဘူး ဘုန်းရယ် …”

“ဟ .. ငါ့တူကြီး … ထူးထူးဆန်းဆန်း … ဘာကိစ္စ”

“ဟို လေးလေး .. သား ဟိုဒင်း .. အဲ …. သားတို့ ဆိုင်ကယ် အက်စီးဒင့် ဖြစ်လို့ .. အဲဒါ … သူ နဲနဲထိသွားတယ် … ”

“သားကော ဘယ်နားထိသွားသေးလဲ …”

“ဟင့်အင်း သားက ဘာမှမဖြစ်ဘူး .. ထိလဲ မထိဘူး … ဟိုက သားဆိုင်ကယ်နောက်ကို ဝင်တိုက်တာ … အဲဒါ သူကိုပဲ ထိသလိုဖြစ်သွားတယ် … လက်ဖနောင့်ကွဲတယ် … ခြေသလုံး ညိုသကြီး ကိုလဲ ….”

“လာလာ … ဆေးခန်းထဲ လာ …. ဟို သား .. ဖြည်းဖြည်းလျှောက်ခဲ့ …”

“ဟုတ် .. အန်ကယ် ….”

…………………………………….


လမ်းဒေါင့်မှာ လူတွေ အုံခဲနေလို့ … ဘုန်းဂျူလိုင်မိုး တစ်ယောက် ဆိုင်ကယ် လမ်းဘေးကပ်ပြီး နဲနဲ စပ်စုကြည့်လိုက်သည် …


“ဟို … ဘာဖြစ်တာလဲ အကို …”

“ဆိုင်ကယ်တိုက်တာ … ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကတော့ ကျေအေးပြီး ဆေးခန်းပြေးပြီ … ဒီလူကြီးပဲကျန်ခဲ့တယ် … သူက စမှားတာကို ခုထိငြင်းတုန်း …”


“ဘာကျုပ်မှားရမှာလဲ …. ကျုပ်ဟာကျုပ် လမ်းဖြတ်ကူးတာ … သူက ဇွတ်ဖြတ်တာပဲ …”

“တော်တော့ဗျာ … ခင်ဗျား ဒီထက်ဆက်ငြင်းနေရင် .. ဝတ္တရားနှောက်ယှက်မှုပါ ထပ်တိုးမယ် ….”

“ဒါဆို ဒီမှာပဲ ရှင်းမယ်ဗျာ … ရုံးတော့ မသွားချင်ဘူး ….”

“မရဘူး … ရုံးပဲသွား … ခင်ဗျားက သုံးမှုနော် …. ဦးထုပ်က မဆောင်းဘူး … မီီးနီလဲဖြတ်တယ် … ယာဉ်တိုက်မှုပါပေါင်းရင် သုံးမှု …. ဒီထက် ဆက်ငြင်းမယ်ဆိုရင် လေးမှုဖြစ်သွားမယ် …. ကြာတယ် … ပေး ဆိုင်ကယ်လိုင်စင် ….”


“ဘာများလဲလို့ကွာ … လူတွေ ခက်တယ် … တော်ပြီ … ကိုယ့်လမ်းကိုယ်ပဲ ဆက်သွားတော့မယ် …”


ဂျူလိုင်မိုးတစ်ယောက် Diamond သို့ ခရီးဆက်ခဲ့သည် …

Diamond ရောက်တော့ … မြေအောက်ထပ် ဆိုင်ကယ်အပ်ပြီး .. Season သို့ဝင်ကာ အအေးဝယ်သောက်ရင်း … ခဏဝင်နားလိုက်သည် …


“ဟာ . ဟေ့ကောင် သားကြီး .. ဂျူလိုင် … မင်းက ဒီမှာ လာငြိမ့်နေတာကိုး …”

“အာ … ယောက်ဖ . နေလင်း … လာ … မင်း မတွေ့တာတောင်ကြာပေါ့ .. ဘာတွေလုပ်နေလဲ …”

“ဒီလိုပါပဲ …. ရှိုးတွေမှာ .. တစ်ပုဒ်စ နှစ်ပုဒ်စ လိုက်ဆိုဖြစ်တယ် … အပျော်ပါပဲ … မင်းကော … အသံသွင်းမယ်ဆို .. မသွင်းဖြစ်သေးဘူးလား …”

“အေးကွာ … မသွင်းဖြစ်သေးဘူး … vocal သင်တန်းလဲ ပြန်တက်အုံးမလို့ … အဲဒါ မင်းပါလိုက်မလား …”

“အင်း .. မပြောတတ်သေးဘူး … တက်ခါနီးပြောလေ … အဲတော့မှ အတပ်ပြောလို့ရမှာ …”

“ယောက်ဖ .. ဘာသောက်မလဲ … ငါတိုက်မှာပါ ….”

“အေးကွာ … နို့အေးပဲ သောက်တော့မယ် …”

“အေးခဏ .. ငါသွားမှာလိုက်မယ် …”


…………………………………

မှာပြီးပြန်လာတော့ …


“ယောက်ဖ … မင်းတစ်ယောက်ထဲလား … မင်းစော်ကော …”

“အေးကွာ …. ပြတ်သွားပြီကွ … နှစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ … မင်းနဲ့လဲ မတွေ့ဖြစ်တော့ .. အဲဒီအကြောင်းမပြောဖြစ်ဘူး …”

“ဟုတ်လား … ပြောစမ်းပါအုံး … ဘယ်လိုက ဘယ်လို … မင်းတို့အတွဲက …. ငါတို့ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ … မင်းတို့အတွဲရယ် .. ငါတို့အတွဲရယ်က သူငယ်ချင်းတွေအားလုံးရဲ့ စံပြဖြစ်ခဲ့တာကိုကွာ … အေးလေ …. ငါတို့တောင် ပြတ်ခဲ့သေးတာပဲ … မဆန်းပါဘူး …. ပြောပါအုံးကွ ..”

“အေးကွာ … မင်းတို့ အတွဲပြတ်သွားတော့တောင်မှ … ငါတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပိုပြီး နာလည်မှုတွေ ပေးခဲ့တာပဲကွာ …. ငါ လုံးဝ မထင်ထားဘူး …  သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လာပြောမှ စုံစမ်းကြည့်တာ … …. …. …. ….

ငါလေ … ငါ့လောက် လိုလေသေးမရှိ အလိုလိုက် .. ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့တာကိုကွာ …. ငါ့ပိုင်ဆိုင်မှု … ငါ့အဖိုးတန်တဲ့ အချိန်တွေကအစ …. … …. …. ….”

“ဟ … မင်းသူငယ်ချင်းက ဘာလာပြောလို့လဲဟ ….”

“သူ့မှာ စပွန်ဆာရှိ နေတယ်တဲ့ကွာ … အဲဒါ ငါ အစက မယုံပါဘူးကွာ … ဒါပေမယ့်ဆိုပြီး စုံစမ်းကြည့်တာ … ငါကိုက လျှာရှည်တာပါ … ဟုတ်တယ် သယ်ရင်းက … ငါ သူ့အိမ်နားမှာ သွားစောင့်နေတာ … ဘဲကြီးတစ်ဗွေ ကားနဲ့လာခေါ်သွားတာတွေ့လိုက်တယ် ….”

“အင်း”

“အဲဒါနဲ့ ငါလဲ သူတို့နောက် မှေးလိုက်သွားတာ … သူတို့ မေမြို့ တက်ကြတယ် … ငါလဲ .. အစီအစဉ်မရှိ ုလိုက်သွားလိုက်တယ်လေ  ၂၁ မိုင်ကျော်တော့ … တော်ပြီကွာ … ဒီအကြောင်းဟြေလဲ … အလကား လေကုန်တယ် … ဖြစ်ပြီးတာတွေ ထားလိုက်ပါတော့ … မင်းကော … ရည်းစားအသစ်မတွေ့သေးဘူးလား ….”

“ဟင့်အင်း …. ဒီအတိုင်းလေးပဲ အေးပါတယ်ကွာ ….”

“ယောက်ဖ .. မင်းဒီရောက်တာ ကြာပြီလား ….”

“မကြာသေးဘူး ယောက်ဖရ … ငါထိုင်ပြီး တစ်အောင့်လောက်နေတော့ … မင်းရောက်လာတာပဲ … နေ့လည် ပျင်းလို့ပါကွာ .. ဒါနဲ့ .. မင်း ဒီနေ့ ဟိုကောင့်  မင်္ဂလာဆောင်သွားဖြစ်လား …”

“အေး … သွားဖြစ်တယ်… စောစောသွားပြီး စောစောပြန်လာလိုက်တယ် … မင်းကော …”

“အေး … ငါလဲ … ခပ်စောစော သွားလိုက်တယ် … ၉ နာရီလောက်သွားပြီး ပြန်လာလိုက်တယ် …”

“အော် .. .ငါနဲ့ အဝင်အထွက်ပဲ ….”

“လာ … အပေါ်သွားရအောင် …

………………………………………………………

ႏွလံုးသားႏွင့္ရင္း၍ - အပိုင္း (၇)

နှလုံးသားနှင့်ရင်း၍

အပိုင်း (၇)


“အမေ … သားပြန်လာပြီ”

“အော် .. အင်း ..မြန်သားပဲ …”

“ဟုတ်တယ်အမေ .. သားမကူပေးဘဲပြန်လာလိုက်တာ .. ဟိုမှာလဲ ကူမယ့်သူတွေများနေတာနဲ့ … အလကား သက်သက် လူပိုဖြစ်နေမှာစိုးလို့ …”

“အေးအေး …”


သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်မင်္ဂလာဆောင်ကနေပြန်လာတဲ့ . ဘုန်းဂျူလိုင်မိုး တစ်ယောက် … အိမ်ပေါ်တက် မျက်နှာသစ်ပြီး . အိပ်ယာပေါ်ခဏ လှဲနေလိုက်သည် ….


“သားရေ … ခဏလာပါအုံး”

“ဟုတ်ကဲ့ . လာပြီ အဖေ …”


အောက်ထပ် အဖေရှိရာ ဧည့်ခန်းသိို့ အပြေးဆင်းခဲ့သည် ….


“အဖေ .. သားရောက်ပြီ …”

“အော် ..အေးအေး … ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး သားရယ် … သားကိုမေးစရာလေးရှိလို့ … ထိုင်ပါအုံး”

“ဟုတ်ကဲ့”


အိန္ဒြေမပျက် ထိုင်ပြီး ….. အဖေ့မျက်နှာကို တစ်ချက် အကဲခတ်ကြည့်လိုက်သည် …


“သေချာပါပြီ …ပြောနေကျ စကားတော့ လာတော့မယ်ထင်တယ် …”

စိတ်ထဲမှာ တစ်ကိုယ်ထဲပြောနေတုန်း …


“သား … ရည်းစားရှိပြီလား …”

“အဲ … မရှိသေးဘူး အဖေရဲ့ … ဘာလို့လဲ …”

“ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး … သားအခု အသက် ၂၀ .ပြည့်တော့မယ်လေ .. အခုကတည်းက ရည်းစားထား ထားမှ …..ဟော .. အခုပဲ သားရဲ့ သူငယ်ချင်း မင်္ဂလာဆောင်ကပြန်လာတယ် … သားသွားလိုက်ရတဲ့ သူငယ်ချင်းမင်္ဂလာဆောင် ဘယ်နှခုရှိပြီလဲ … မနည်းတော့ဘူးနော် … သားကို အဖေက သူတို့လိုစောစောစီးစီးဆောင်စေချင်လို့ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး … အခုကတည်းကလေ့လာသင့်တာတွေ .လေ့လာဖို့ပြောတာ … မိန်းကလေးတစ်ယောက်အကြောင်းကို အဲဒီလိုလေ့လာထားမှ … ကိုယ့်အိမ်ထောင်ရေးအတွက် အထောက်အကူပြုမှပေါ့ ….”

အဖေ့ရဲ့စကားရှည်ကြီးကို ငြိမ်၍သာနားထောင်နေလိုက်သည် … ဘယ်အချိန်မဆို စကားပြောနဲသော အဖေ .. သားဖြစ်သူကို အိမ်ထောင်ရေးစိုးရိမ်တဲ့စကားပြောရင်တော့ … ရေပတ်ရင်တောင် ဝင်မယ့်ပုံမပေါ် ….


“အဖေရယ် … သားရည်းစားမထားချင်ပါဘူး”


တစ်ခါမှ အဖေ့စကားကိုငြင်းဆန်ဖူးသည်မရှိသော သားရဲ့ အတိုဆုံး အငြင်းစကားကြောင့် အဖေ နဲနဲအံ့သြကာသွားသည် … အဖေတင်မဟုတ် … မီးဖိုချောင်ထဲမှထွက်လာသော အမေပင် အနဲငယ်ကြောင်ကာသွားသည် …


“အဖေ. … အဖေကော အမေကော နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ စိတ်စေတနာကို သားသိပါတယ် … သား ရည်းစားမထားချင်ဘူးအဖေ … အိမ်ထောင်မပြုချင်ဘူး … တာဝန်မယူချင်လို့ ဒီလိုစကားပြောတာမဟုတ်ပါဘူး … မိန်းမကို မယူချင်တာပါ … သားရည်းစား ရှိခဲ့ပါတယ် … ပြတ်သွားတာလဲ သိပ်မကြာသေးပါဘူး အဖေ .. သူနဲ့ပြတ်ပြီးကတည်းက ကျနော် ရည်းစားထားချင်စိတ်မရှိတော့တာ အဖေ … အိမ်ထောင်လဲ မပြုပါရစေနဲ့နော် …”

“ကဲပါ … ဒီလိုစကားတွေပြောဖို့က .စောတော့စောပါသေးတယ် … အခုတော့ စာကြိုးစား … ဟား .. အခုမှ သတိရတယ် … သားဒီနေ့ .ကျောင်းမသွားဘူးလား …”

“ဒီနေ့ ခွင့်တိုင်ထားတယ်အဖေ …”

“အေးအေး .. သားစာလိုက်နိုင်ရင်ပြီးရောလေ … ငယ်ငယ်ကတည်းက စာနဲ့ပတ်သတ်ရင် အဖေတို့ သိပ်မှပြောစရာမလိုခဲ့တာပဲ … အခုလဲ စာကြိုးစားလို့ပဲပြောတော့မယ် … သားနားချင်သွားနားလိုက်လေ … စားခါနီးခေါ်လိမ့်မယ် …”

“ဟုတ်ကဲ့ အဖေ .. .ကျေးဇူး”

“အေး …အေး”


အဖေကိုနှုတ်ဆက်ပြီး … ကိုယ့်အခန်းရှိရာကိုခြေဦးလှည့်ခဲ့သည် ….


“သူ့အဖေ … ရှင်ဟာလေ … သားကိုပြောဖို့ဆို ဒီစကားပဲရှိလား … သားအသက်ကဖြင့် ၂ဝပြည့်မယ် ဆိုရုံလေးပဲရှိသေးတာကို …”

“အမေကြီးသားလဲ ကိုယ့်ကို အခုတော့သူ့ခံစားချက် ဖွင့်ပြသွားတာပဲ … ကိုယ်နားလည်ပါတယ် …သားမဖြစ်ချင်တာကို ဘယ်တုန်းက ဇွတ်လုပ်ခဲ့ဖူးလို့လဲ … အရင်က သူဒီအတိုင်းနားထောင်နေလို့ပြောပြောနေခဲ့တာ … အခုတော့ပြောစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့ … ဟုတ်တယ်မလား …”


အိမ်ပေါ်လှေကားရင်းကနေ အဖေ့စကားကို တိတ်တဆိတ် နားထောင်ရင်း ဘုန်းဂျူလိုင်မိုး တစ်ယောက် အပြစ်ကင်းသော အပြုံးလေးတစ်ခု နှုတ်ခမ်းဒေါင့်စွန်းမှာ ပွင့်ဖူးခဲ့သည် …

အခန်းထဲရောက်တော့ Computer ဖွင့်လိုက်သည် ….

သူ့အတွက် … အရမ်းပင်ပန်းတယ်ထင်ရင် ဂိမ်းဆော့လိုက်မှကျေနပ်တဲ့ သူ့အကျင့်တစ်ခုကြောင့် ..အထက်တန်းကျောင်းတုန်းက အရှက်ကွဲခဲ့ရဖူးသည် … ဒါလဲ မမှတ် … အသေးအဖွဲ အရှက်ကွဲတာလောက်တော့သူမမှု ….

အခုတော့ … Computer ဖွင့်တာ ဂိမ်းဆော့ဖို့တော့မဟုတ် …. Internet သုံးဖို့ပင် …

သူပျော်ရွှင်တဲ့အချိန်ဖြစ်စေ … စိတ်ညစ် … ဝမ်းနည်းနေတဲ့အချိန်ဖြစ်စေ … Internet ကိုမွှေတတ်သည့် အကျင့်ရှိသေးသည် ….


Facebook ကိုဖွင့်ပြီး … သူနောက်ထပ် အပြုံးတစ်ခု ထပ်ပေါ်လာပြန်သည် ….

Friend Requests -72 , Message – 18 , Notification – 280 တို့ကြောင့် သူထပ်ပျော်ရသည် … သူ့အဖို့ သူ၏ Facebook သည် သူ့အတွက်ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာများဆောင်ကြည်းပေးသော အရာတွေထဲက တစ်ခုပင် …

ဒါပေမယ့် .. သူ ထိုအရာတွေကို အရင်မကြည့် … အရင်ဆုံး Search Box ထဲကို နာမည်တစ်ခါရိုက်ထည့်လိုက်သည် …. Bhone Watan ….

ပြီးခဲ့တဲ့သောကြာနေ့ကတည်းက သူတော်တော်ပျော်နေခဲ့သည် … ဒီနေ့တွေ့လိုတွေ့ငြား ဓါတ်ဆီဆိုင်သွားသေးသည် .. မတွေ့ခဲ့ …


“ဒေါက် -ဒေါက် -ဒေါက်”

“ဘယ်သူလဲ …”

“ဆရာလေး …နေ့လည်စာစားဖို့ လာခေါ်တာပါ”

“အော် .. ဟုတ်ကဲ့ … လာခဲ့မယ်ခင်ဗျ …”

“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာလေး ..”


အိမ်မှာတော့ … အဖေ့ကို ဆရာလို့ခေါ်ကြတယ် … အမေ့ကို အန်တီ … သူ့ကိုတော့ . ဆရာလေး လို့ခေါ်သူခေါ် … အကိုလေးလို့ခေါ်သူခေါ်ပေါ့ … ဆရာလေးကတော့ … များသောအားဖြင့် …ကောင်မလေးတွေ အများဆုံးခေါ်ကြတာပဲ …

ထမင်းဝိုင်းရောက်တော့ …

သူ့ရဲ့ငယ်ငယ်က ထုံးစံအတိုင်း … ကလေးတစ်ယောက်လို ပြုံးရွှင်သောမျက်နှာဖြင့် အသံကျယ်ကျယ်ဖြန်းခနဲ လက်အုပ်ချီပြီး “ကဲ .. ကျနော် စားပါတော့မယ်ခင်ဗျ” လို့ပြောပြီး … ဇွန်းခရင်းကိုင်ကာ စားပါတော့သည် …

အဖေနဲ့အမေတို့ကလဲ … သူ့ကို ပြုံး၍ခေါင်းလေးငြိမ့်ကာနေ့လည်စာကို မိသားစုသုံးယောက် စားပါတော့သည် ….


“အဖေ ထမင်းထည့်အုံးမလား …”

“တော်ပြီသား .. ဒီနေ့ ရင်နဲနဲပြည့်ချင်သလိုဖြစ်နေလို့ …”

“သားကြောင့်များလား အဖေ”

“မဟုတ်ပါဘူး သားရယ် … မနက်ကတည်းကဖြစ်နေလို့ပါ .. သားနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူး … ကဲ အဖေ အရင် ထနှင့်မယ်”

“ဟုတ် .. အဖေ”

“သား ထမင်းစားပြီး အပြင်သွားအုံးမလား”

“ဟုတ် အမေ … သား အပြင်ခဏသွားအုံးမယ် …”

“အော်အေး …အေး”


ထမင်းဝိုင်းကထပြီး … အခန်းထဲပြန်ဝင်ခဲ့သည် … အပြင်သွားဖို့ အင်္ကျီထပ်လဲရအုံးမယ်လေ … အင်္ကျီလဲ …ပြင်ဆင်စရာလေးတွေပြင်ဆင်ပြီး … အဖေ နဲ့ အမေ့ ကို နှုတ်ဆက်ကာ အပြင်ထွက်ခဲ့သည် … အဖေက သူ့အတွက် သူကြိုက်တဲ့ ကားတစ်စီး ဝယ်ပေးထားပေမယ့် … သူသိပ်မစီးဖြစ် … ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြင့်သာ သွားတတ်သည် ….


အခုလဲ သူ့စီးတော်ယာဉ် ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြင့်ခြေဦးတည့်ရာ သွားဖို့ ထွက်လာခဲ့သည် …

နာရီကြည့်လိုက်တော့ …နေ့လည် ၁၁ နာရီကျော်ရုံပဲ ရှိသေးသည် …


“အင်း ဒီအချိန်ဆို ရတနာပုံကကျောင်းသားတွေ ရှိအုံးမယ် …”


သူ ရတနာပုံကျောင်းရှိရာသို့ခြေဦးလှည့်ခဲ့သည် … ကျွဲဆည်ကန် မီးပွိုင့်အကျော်နားရောက်တော့ … ဖုန်းဝင်လာသည် …

သူ လမ်းဘေးဆိုင်ကယ် ခဏရပ်ပြီး ….


“ဟလို … အမိန့်ရှိပါ …”

“ငါ့ကောင် ..ယောက်ဖ … ဂျူလိုင်”

“အား ..ယောက်ဖ ..ပြော … ဘာကိစ္စ”

“မင်း အခုကျောင်းမှာလား …”

“ဟုတ်ဘူး … ဒီနေ့ ခွင့်တိုင်ထားတယ် … ဒီနေ့ ဟိုသေချင်းဇိုး မင်္ဂလာဆောင်လေကွာ .. မင်းမသွားဘူးလား …”

“အား … ငါ့တော့ သတ်တော့မှာပဲ … ငါမေ့နေတာ ….သေချင်တယ် ….”

“အေး .. အဲဒီမှာ လဲသေလိုက် … ကဲပြော … ငါ့ဆီဆက်တာ ဘာကိစ္စ”

“ဘာမှမဟုတ်ဘူးဟေ့ … ဒီနေ့ည ငါ့အိမ်မှာ ပါတီ လုပ်မလို့ … အဲဒါ မင်းကို လှမ်းပြောတာ …”

“ဒါဆိုလဲ …. ခဏနေမှပြော .. ငါအခု မင်းတို့ကျောင်းကို လာနေတယ် …. ၅ မိနစ်လောက်နေရင်ရောက်မယ် ….ကျောင်းပေါက်ဝမှာစောင့်နော် … မစောင့်ရင်ဖြတ်ပစ်မယ် ဘာမှတ်နေလဲ … ဒါဆု်ိဒါပဲ .. ဖုန်းချလိုက်ပြီ”


ဖုန်းချလိုက်ပြီး …ခရီးထပ်ဆက်လိုက်သည် …. ၅ မိနစ်ကျော်ကျော်လောက်ကြာတော့ .. သူကျောင်းပေါက်ဝကိုရောက်လေတော့သည် …


“သားကြီးက လိမ္မာသားပဲ … ဟားဟား”

“မလိမ္မာလို့ရမလား … မင်းကိုတော့ကြောက်တယ် …ပြောရင် တကယ်လုပ်မယ့်ကောင် …”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”


သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ခေါင်းချင်းဆိုင် ရီလိုက်ကြသည် ….


“ဟိုကောင်တွေကော …”

“ထန်းတောထဲသွားတယ် …. ငါတို့လိုက်သွားကြရအောင် …”

“အေး … လာတက် .. ငါကြိုပြောမယ်နော် … ငါ့ကို ထန်းရည် ဇွတ်မတိုက်နဲ့ .. ငါမသောက်တတ်ဘူး ..သောက်လဲ မသောက်ချင်ဘူး … မင်းတို့ကောင်တွေကိုတော့ … အဲဒါ ငါကြောက်တယ် …ခွေးကောင်တွေ … မသောက်ရင် ပတ်မယ်ဆိုတာချည်းပဲ … ငါ့ကိိုလုပ်လို့ကတော့ … မင်းတို့ကောင်တွေအကုန်ပြုတ်ပြီသာမှတ်တော့ .. ဒါပဲ”

“အေးပါ . ဆရာသမားရယ် ….”

………..

“ဟား … လဒ နှစ်ကောင် … ဘယ်ကနေ မျက်စိမှားလာတာလဲ …”

“အေးဟ … ဘယ်ကမှမျက်စိမှားမလာဘူး … လဒ နှစ်ကောင်က … အသေကောင်တွေဆီပဲ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် လာတာ …”

“ခွေးကောင် …သေချင်းဆိုး …မေဘေး”

“ဒီနေ့ည … ဒီကောင့်အိမ်မှာ ပါတီရှိတာ သိလား”

“ဘာ သူ့အိမ်မှာ ပါတီရှိတယ် ဟုတ်လား … သူတောင်းစား … သူ့ယောက်ဖကို အမြဲ အရင်ပြောတယ် … မင်းအနားမှာ အမြဲရှိတဲ့ မင့်ပထွေးတွေကျတော့နောက်မှ အမြဲသိရတယ် …တောင်းစား … နာရိုးမ …”

“မင်းကလဲကွာ … အမြဲဖြစ်နေကျကိုရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်လို့ … မင်းတို့ လာမှာလား … လာမယ်ဆိုရင် … ဆက်မသောက်နဲ့တော့ .. ညကျမှ … ဒီထက်ကောင်းတာကိုသောက်ကြတော့ …”

“ဘယ်အချိန် ငါတို့လာရမှာလဲ”

“ဘယ်အချိန်လာလာ … အခုလာမယ်ဆိုလဲ ရတယ် … ဒါပေမယ့် … ဘာမှမပြင်ရသေးဘူး … အခုလာရင် … ကူရမယ် ….နောက်မှပဲလာပါတော့ကွာ …. အလကား … လက်ကြောတင်းတာတွေလဲမဟုတ်ဘူး …. ဟားဟားဟား”

“ခွေးကောင် … အနားကပ်ဖဲ့နေသေးတယ်…”

“ဟေ့ရောင် . ဂျူလိုင် … မင်းဒီနေ့ ကျောင်းမသွားဘူးလား …နောက်ဆုံးနှစ်ကျမှ ကျောင်းပျက်နေတာ … မင်းတော့ မူမမှန်ဘူး …”

“အေး … ငါက မူမမှန်ဘူး … မင်းတို့က နောက်နေ့ သေမှာ …. ဟားဟား”

“ဟ … ငါတို့က ဘာလို့ သေရမှာလဲဟ”

“ငါတို့တွေ သေမှာသေချာတယ် … ဒီနေ့ .. ဟိုခွေးကောင် … ဟန်ဋ္ဌေး မင်္ဂလာဆောင်လေကွာ … ငါလဲ ဒီနေ့ မသွားဖြစ်ဘူး … ဒီကောင်က လှန်းလဲ အသိမပေးဘူး … တစ်ကိုယ်ကောင်းကြီး …”

“ဒေါင်းချား …. ကိုယ့်ဟာကိုယ် မေ့ရင်မေ့တယ်ပေါ့ … ငါ့ပုံချနေ ….ခွေးကောင်တွေ …. ကဲ … မင်းတို့ ထိုင်အုံးမှာလား …. ငါ ပျင်းတယ် …ကျောင်းထဲ ပတ်လိုက်အုံးမယ် …. ဟိုကောင် သားကြီး …. ငါနဲ့ လိုက်မှာလား … လိုက်မယ်ဆို လာခဲ့ သွားမယ် …”

“ကြွ ... သမီးယောက်ဖ နှစ်ယောက်ကတော့ လိုက်တယ် ….”

“အေး … သွားပြီ . ငါ့ကောင်တွေ …”


သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ကျောင်းထဲဝင်ပြီး …. ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ကျောင်းအနှံ့ စပ်စုပါတော့သည် ….


“ဟေ့ရောင် ဂျူလိုင် မင်းမပျင်းဘူးလားကွာ …. ငါတို့ကျောင်းမှာ ဘာမှလဲ မရှိ ... မင်းမို့လို့ မပျင်းတယ်ကွာ …”

“ဟာ … ငါ့မှာ ပျင်းလို့ လာပါတယ်ဆိုကွာ …. မင်းပြန်ချင်နေလို့လား ….ပြန်ချင်ရင် ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ် … နားကိုညည်းတယ် ….  ဘယ်လိုကောင်မှန်းမသိဘူး …. လာ တက်”


သူ သားကြီးလို့ခေါ်တဲ့ သားရဲအိမ်နှင့် သူ့အိမ်မှာ သိပ်မဝေး … နှစ်ယောက်လုံး . ဗိုလ်ချုပ်ရွာ တွင် နေကြသည် ….


“ခွေးကောင် အခုမှ ငါသတိရတယ် …. မင်း ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်မပါဘူးမလား …. လမ်းမှာ အဖမ်းခံရရင် မင်းကိုထားခဲ့မယ် ….”

“မင်းကလဲ ကြောက်တတ်ရန်ကော …. ဒို စီးပြီးကြောက်တာ မင်းတစ်ယောက်ထဲမြင်ဖူးတယ် ..”

“ဟ …. ဟိုက ဆိုင်ကယ် နံပါတ်မှတ်ထား ဘယ်လိုလုပ်မလဲ … မင့်ကြီးဒေါ်လင်များမှတ်နေလား …”

“အဲဒီတော့လဲ .. ပတ်မောင်းပေါ့ကွာ …လေရှည်တာ … နားညည်းပါ့ကွာ ….”

“ခွေးကောင် …..”


…………………………


သားရဲအိမ်ရောက်တော့ ….


“ဟေ့ရောင် ဂျူလိုင် … ည အိမ်လာဖို့မမေ့နဲ့နော် ..”

“အေးပါ ငါ့ကောင်ရာ …. အိမ်တွေက ဝေးတယ်ဆိုတော့ .. အတန်တန်မှာနေ ….”

“မင်းအခု ဘယ်သွားမလို့လဲ …”

“Diamond ခဏသွားမလို့ …. ပျင်းတယ် …. လိုက်အုံးမလား …”

“မလုပ်နဲ့ ငါ့ကောင် .. အိမ်ရှေ့ရောက်နေပြီ …. ည ပါတီအတွက် . ကူပေးလိုက်အုံးမယ် … မင်းသာ လာဖြစ််အောင်လာခဲ့ …”

“ဟ …အေးပါကွာ …. ကဲ သွားပြီ  . သားကြီး …”

“အေး … ဘိုင့် ကွာ ….”

“အဲ …. ဂျူလိုင်လေး မလား …”

“အော .. ဟုတ် . အန်တီ …”


ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ … ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှဆင်းပြီး … သားရဲ အမေကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည် ….


“ဒီည ပါတီ လာဖြစ်အောင်လာနော် …. မလာရင် အိမ်ထိ လိုက်ခေါ်မှာ ….”

“အော် အန်တီရယ် …. သား မလာဖြစ်တဲ့ရက် ဘယ်ရက်ရှိလို့လဲ .. စိတ်ချ … လာဖြစ်အောင်လာပါ့မယ် ….”

“သား အိမ်ထဲဝင်အုံးလေ …. အထဲမှာ . မင်းညီမ ရှိတယ် …. သူဒီနေ့ အပြင်တွေမသွားဘူးလေ …”

“အော် ဟုတ် …. ညနေအိမ်လာမှပဲ တွေ့တော့မယ် . အန်တီ …. သား ဝယ်စရာလေးရှိလို့ …. အန်တီ သား သွားလိုက်အုံးမယ်နော် … ခွင့်ပြုပါအုံး …”

“အော် ....အေးအေး … ဂရုစိုက်ပြီးသွားအုံးနော် …”

“ဟုတ်ကဲ့ … အန်တီ ….”


ဂျူလိုင်မိုး ဆိုင်ကယ် ထွက်သွားတော့ ….


“အမေ …. အမေက သမီးရှင်နော် …. သား မပြောလိုက်ချင်ဘူး …”

“ဟဲ့ …. ငါ့ဟာငါ . နင့်သူငယ်ချင်းကို အိမ်ထဲဖိတ်တာ …. ဘာဖြစ်လဲ …”

“အမေကလဲ .. ည ပါတီ လာမယ့်ဟာကို …. အမေကိုက ဇွတ်ကြီး ….”

“ဟဲ့ …”

“အားးးး .... သားအိမ်ထဲ ဝင်ကူလိုက်အုံးမယ် …..”


ဟုဆိုကာ … သားရဲတစ်ယောက် အိမ်ထဲသို့ အမြန်လစ်ပြေးရသည် … မပြေးလို့မရ … အမေ့စကားတွေက အလွတ်ရနေပြီ …. အခုတောင် ပြောဖြစ်အောင် ပြောလိုက်သေးသည် …


“ခွေးသားလေး …”


………………………..

ႏွလံုးသားႏွင့္ရင္း၍ - အပိုင္း (၆)

နှလုံးသားနှင့်ရင်း၍

အပိုင်း (၆)


“သားရေ …”

“နိုးနေပြီမေ …”


နိုးနိုးချင်း  အိမ်သာပြေးရသည် … မနေ့က စားတာ စုံသွားတယ် … လျှာရှည်ပြီး အချဉ်ပေါင်းတွေပါ တစ်ထိုင်ထည်း နှစ်ထုပ် ကုန်အောင်စားလိုက်တာ … ကြာရင်ရုပ်ဆိုးမဖြစ်တော့မယ် . အိမ်သာတက်ပြီး … ရေ မိုးချိုး မျက်နှာသစ် သွားတိုက် ပြီးမှ .. အမေရှိရာ မီးဖိုချောင်ထဲကို အပြေးဆင်းရသည် .. မနက်စာစားဖို့ အမေ စောင့်နေပြီလေ …


“ကဲလာ .. သား .. ထမင်းကြော်ပဲ စားမှာမလား ….”

“ဟုတ် … ဘာလို့လဲ မေ .. ထမင်းကြော်ပဲ ရှိတာမဟုတ်လား”

“ဒီနေ့ သားအဖေ ရှမ်းခေါက်ဆွဲဝယ်စားလို့လေ … သားမစားဘူးမလား …”

“ဟုတ် .. ဒီဘက်က ရှမ်းခေါက်ဆွဲတွေကို သားမကြိုက်ဘူးလေ … ဟီး”

“ကဲ စားတော့ .. ရှစ်နာရီထိုးနေပြီ … ဆိုင်ကယ် ဖြည်းဖြည်းစီးသွားနော် ..”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ .မေ …”


မနက်စာစားပြီး အမေ့ကို နှုတ်ဆက်ကာ အိမ်မှ ထွက်လာခဲ့သည် …

သီချင်းနားထောင်ကာ ဆိုင်ကယ်စီးရင်း ….


“အင် .. ဆိုင်ကယ်က ဘာဖြစ်ပြန်ရတာလဲ … ဆီများကုန်သွားတာလား … မနေ့ကလဲ ဘယ်မှမသွား”


စိတ်ပျက်ပျက်နဲ့ ရပ်နေတဲ့ ဆိုင်ကယ်ရဲ့ ဆီတိုင်ကီဖွင့်ကြည့်တော့ … အမှန်ပဲဗျာ … အလဲ့ .. မခန့်တာ .. တိုင်ကီထဲက ပိုက်ခေါင်းလေးက ပြူတစ်လေးထွက်ပြီး ပြောင်ပြနေသလား အောက်မေ့ရတယ် …


“ကုန် . ကုန်နိုင်လွန်းတယ် …တော်ပါသေးရဲ့ … ဒီနေ့ ပိုက်ဆံအိပ် .မေ့မကျန်ခဲ့လို့ …”


လမ်းဘေးဆီဆိုင်လေးမှာဆီဝင်ထည့်လိုက်သည် …


“ဘယ်နှဘူးလဲ ကလေး ..”

“သုံးဘူးထည့်လိုက် အန်တီ …”

“……….”

“အန်တီ … ဒီမှာ ၃၀၀၀ …”

“အော် အေးအေး”

“ကျေးဇူးနော် ..”


ဆီဆိုင်က အန်တီကို ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ပြီး . ခရီးဆက်ခဲ့သည် … ဘာရယ်မဟုတ် . အတွေးတစ်ခု ဖြတ်ခနဲဝင်လာမိသည် …

“အဲ .. ဟိုနေ့က ဒီလို မနက် ဆီပြတ်တယ် … ညကျတော့ . ရည်းစားတစ်ယောက်ရတယ် … အခုလဲ ဆီထပ်ပြတ်ပြန်တယ် … အမလေး ..တော်ပါဘီ .. နှစ်ယောက်ကြီးတော့ မလိုချင်ပေါင် ….ခေါင်းခြောက်တယ် …”

ထိုစဉ် ရုတ်တရက် … ဟိုနေ့က ထည့်ခဲ့သည့် ဆီဆိုင်အတွင်းမှ ထွက်လာတဲ့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက် ……



“အယ် …

ချောလိုက်တာ … ဒါနဲ့ မြင်ဖူးသလိုပဲ … ရင်းရင်းနှီးနှီးများ မြင်ဖူးလို့များလား … အား .. ဟိုနေ့က ကို၂၀၀၀ … အဲ … ၂၀၀၀ ကူညီပေးတဲ့ တစ်ယေက် …”


ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ … ထိုဆိုင်ကယ်နောက် အမြန်လိုက်သည် … ကန်တော်ကြီးလမ်းဆုံကိုအရောက် … လိုင်းကားတစ်စီးက ရုတ်တရက် လမ်းဖြတ်ကုူးလိုက်သဖြင့် ….


“တောက် … မနက်စောစောစီးစီး .. ငါပြောမိတော့မယ် … မတာဒွေ … အဝီစိသွားဖို့ လုမောင်းနေတာလား …”


မျက်ခြေပြတ်သွားခဲ့ပါသည် … ထို့ကြောင့်လဲ ဒေါသဖြစ်ဖြစ်နဲ့ တစ်ကိုယ်တည်း ရေရွတ်ပြောနေမိသည် …


“အင်းပေါ့လေ … ကမ္ဘာကြီးက ကျဉ်းကျဉ်းလေးပါ .. ဒီနေ့မဟုတ် ..နောက်နေ့တွေ့ရအုံးမှာပါ …”


ကိုယ်ကိုယ်ကို ဖြေသိမ့်ပြီး သင်တန်းဆက်သွားတော့သည် … ထိုစဉ် ဖုန်းထမြည်ပြန်သည် ..


“ဟလို … အမိန့့်ရှိပါ …”

“ဘုန်းလား … သွန်းပါ …”

“အော် . သွန်းပြော … ကိုယ်အခုပဲ သင်တန်းလာနေတာ .. လမ်းမှာ ..”

“အော်. .. အင်း … အဲဒါ လှမ်းမေးတာ … အားးး … အသံတွေဆူနေတာပဲ … ဆိုင်ကယ်မောင်းနေတုန်းလား … ဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီး ပြောတာမဟုတ်ဘူး …”

“အော် … ဘုန်းက နားကြပ်နဲ့ပါ သွန်းရယ် …. ကဲကဲ … ဖုန်းချလိုက်တော့ …နောက် ငါးမိနစ်လောက်ဆိုရောက်ပြီ …”

“အင်း … ဒါဆို … ဒါပဲနော် .. အာဘွား … အရမ်းချစ်တယ် …”

“ဒီကလဲ ချစ်ပါတယ်ဗျာ … အာဘွား …”


သင်တန်းရောက်တော့ … သွန်းက … သင်တန်းအပေါက်နောက်ကွယ်နားမှာ

စောင့်နေလေရဲ့ …. ဆိုင်ကယ်ထားပြီး အလှည့် ….


“အင့် ..”


ရုတ်တရက် အဖက်ခံလိုက်ရသည် … ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိလိုက် ….

သင်တန်းအပေါက်ဝကိုလှန်းအကြည့် …..

….

…

..

.

“သွန်းလား …”

“ဟီး … အင်း … ဘယ်လိုသိ …. သူများက အပေါက်ဝက တံခါးနဲ့ ကွယ်ပြီး ပုန်းနေတာကို ..”

“ရောက်ရောက်ချင်းတုန်းကတော့ .. ရုတ်တရက်မြင်လိုက်တယ် …. ခု လှန်းကြည့်တော့ မရှိတော့ဘူးလေ … အဲဒါကြောင့် .. သွန်းဖြစ်မယ်လို့ ….”

“ဟွင့် … နဲနဲတောင် ဖွဲ့နွဲ့ပြီး ညာမပြောဘူး … ဘာဖြစ်လဲ … ဒီနှလုံးသားက အလိုလိုသိနေတယ်လေ လို့ပြောတော့ ဘယ်သူက တရားစွဲမှာမို့လို့လဲ ….”

“ဟဲဟဲ …. သားက မညာတတ်လို့ပါဂျာ …ေိေိ … သွန်းနော် ..တော်တော်ကဲနေတယ် … ဟိုမှာ …လူတွေအကုန်လုံး ၀ိုင်းကြည့်နေတာ မရှက်ဘူးလား …”

“ရှက်စရာလား .. ဘာလဲ .. ဘုန်း က ရှက်လို့လား ..”

“မရှက်ပါဘူး .. ကိုယ့်ချစ်သူပဲ .. ရှက်စရာလား …”

“တကယ်နော် .. မရှက်ဘူးနော် …ယောကျ်ားစကားနော် …”

“အင်း . မရှက်လို့ မရှက်ဘူးပြောတာကို …”

“ဟာ” “ဟင်” “အို”


အာမေဋိတ်ပေါင်းများစွာ …

ရုတ်တရက် …လောကကြီးကို တဒင်္ဂမေ့သွားလောက်အောင် …..

လူတွေလည်း သွားလာခြင်းတွေရပ်ကုန်ကြပြီး … ၎င်းတို့ရဲ့အမြင်အာရုံတွေက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထံသို့ .. ထိုသူတွေထဲတွင် ဆရာလဲ အပါအဝင်


ဆယ်စက္ကန့်လောက်နေတော့ ….

ကလေးတစ်ယောက်လို မျက်နှာငယ်လေးနှင့် …..


“ဘာလဲ … သွန်းကိုအပြစ်ပြောလို့လား … သူပဲ မရှက်တတ်ဘူးဆိုလို့ … ပြီးတော့ … ကိုယ့်ချစ်သူ ကိုယ့်ကို တကယ်ချစ်တာဟုတ်မဟုတ် ….”

“ကဲ..ပြောပါအုံး .. အခုလိုလုပ်လိုက်တော့ … ကျနော်မျိုးကြီးရဲ့စိတ်ကို သိလိုက်ရပြီလား …”

“အင်းးးးးးး နဲနဲတော့သိလိုက်တယ် …. အကြင်နာပေးနေတဲ့အချိန်လေးအတွင်း .ငြင်းဆန်ခြင်းမှမရှိတာ … အင်းပေါ့လေ .. ဘယ်ငြင်းမလဲ …ကောင်းတာကိိုး …ေိေိ”

“သွန်းနော် …. လူကို … လာ ဝင်မယ် … လူတွေလဲ ၀ိုင်းကြည့်နေတာ … ဘုန်း ဒီလောက်ပဲ နာမည်အထွက်ခံမယ် … ဒီထက်တော့ မကဲနဲ့နော် .. မန်းလေးက ကျဉ်းကျဉ်းလေးရယ် … ဒါ့ထက် .. ဒီလောက ကပိုကျဉ်းတယ် … တစ်ခုခုဆို …တောမီးကမှနှေးနေအုံးမယ် … ပြီးတော့ . ဒီမှာ စင်ကာပူသတင်းဋ္ဌာနက သတင်းထောက်တွေရှိရင်ရှိမှာ … လာ ဝင်မယ် …”

(စင်ကာပူမှ ကိုကို တို့ကို ဝုန်းခြင်း ..ချေခြင်းမဟုတ်ပါ …. ရိုးရိုးသားသားခွွီကြည့်တာနော် … စိတ်မဆိုးကြေး …ေိေိ … :P)


စာသင်ခန်းထဲရောက်တဲ့အထိ ကြည့်လိုက်ကြတဲ့လူတွေ … အဲဒီလို ထူးဆန်းတဲ့သတ္တဝါလို ကြည့်တဲ့ မျက်လုံးတွေကို ငယ်ငယ်ကတည်းကသေလောက်အောင် မုန်းခဲ့တာ …. အခုလဲ လာပြန်ပြီ အဲဒီမျက်လုံးတွေ …. ဒါပေမယ့် ငယ်ငယ်ကလိုပဲ သူတို့တွေ ရှိမနေဘူးလို့ပဲ သဘောထားပြီး ဆရာသင်တာတွေကို ဂရုစိုက်နေလိုက်တယ် …. အဲ ..ဘေးက သွန်းကလဲ ငြိမ်ငြိမ်ကိုမနေပါလား … လက်ချိတ်လိုက် …. ခါးဖက်လိုက်နဲ့ …တော်တော်ကို ဟင်းးး ….


သင်တန်းဆင်းတော့ …..


“ဘုန်းဝဿန်”

“ဟုတ် …. ဒီက …”

“အော် … အိမ့်မြတ်နိုးခင် ပါ”

“ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ …တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ဗျ”

“ဘုန်းဝဿန်တို့ နှစ်ယောက်က … တွဲနေတာလား … ဟို ခင်လို့ စပ်စုကြည့်တာနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ … တွဲနေတာပါဗျ … သိပ်မကြာသေးဘူး … ဟီး .. ပြီးခဲ့တဲ့သောကြာနေ့ကမှ ..”

“ဟုတ်ကဲ့ရှင့် …အော် . မိတ်ဆက်ပေးရအုံးမယ် … ဒါက ကျမချစ်သူပါ .. နာမည်က ယွန်းဟေမာန် …”

“အော် .. Lesbian ..တွေပေါ့ … Nice to meet U”

“ဟုတ် … ကျမတို့က ချစ်သူတွေသာပြောတယ် .. သူတို့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ချမပြရဲဘူး … အခုတော့ ကျမတို့နှစ်ယောက်အတွက် အားတစ်ခု ရသွားသလိုပဲ … အဲဒါကျေးဇူးပါလို့ ….”

“အော် .. ရပါတယ်ဗျ … အဲဒါ သူ့ကိုပြောရမှာ …ေိေိ”

“ဘုန်းနော် … လူကို … အစ်မတို့ကိုလဲ . Congratulation ပါဗျာ … ဒါဆို ကျနော်တို့တတွေ HoMo .တွေအချင်းချင်းပဲပေါ့ … တစ်ယောက်ရဲ့ခံစားချက်ကို တစ်ယောက် နားလည်ကြမှာပါ …”

“ဟုတ်တာပေါ့ …ကျေးဇူးနော် … ယူတို့က ခင်တတ်တာပဲ … ကျမတို့ သွားစရာလေးရှိလို့ ခွင့်ပြုပါအုံးနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ …နောက်မှ ဆုံတာပေါ့ … ဘိုင့်”

“ဘိုင့်”


Lesbian နှစ်ယောက်ထွက်သွားတော့ … သူတို့အတွဲကို နှစ်ယောက်သား ခဏကြာမှငေးကြည့်နေပြီး … သွန်းကနေ


“ဘုန်း … Diamond ကိုသွားမှာမလား …”

“အင်း .. ဘာလဲ .. သွန်းလိုက်မှာမလား”

“လိုက်မှာပေါ့ … အဲဒီလောက်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကိုယ့်ချစ်သူကို ဘယ်စိတ်ချပါ့မလဲ … ကဲပြော”

“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ … ခင်ဗျားလေးမလိုက်လဲ .. ဒီက ဇွတ်ခေါ်မလို့ပါပဲ … ကဲ ..သွားကြစို့”


ဒီလိုနဲ့ နှစ်ယောက်သားပျော်ပျော်ပါးပါး Diamond Plaza ကို ချီတက်ခဲ့ကြသည် …

ကျနော့်ရဲ့ တစ်နေ့တာ ထုံးစံကို ယခင်ကလို တစ်ယောက်ထဲ အထီးကျန်စွာကျော်ဖြတ်စရာမလိုတော့ဘူးလေ … ဘုန်းဝဿန် လဲ အတောင် စပေါက်နေပါပြီ ……..

ႏွလံုးသားႏွင့္ရင္း၍ - အပို္င္း (၅)

နှလုံးသားနှင့်ရင်း၍

အပိုင်း (၅)


“၀ါးးးးးးးးးးးးးးးး …. အင်း ….. အံမလေး ညောင်းလိုက်တာ …. အင်း”

မနက်ခင်း အပျင်းကြောတွေအကုန်လုံး ဆွဲဆန့်ပြီး ကုတင်ထက် ထထိုင်လိုက်တယ် ။

ဘေးက ကိုယ်တော်ချောကတော့ မှောက်ရက်ကြီး အိပ်ကောင်းတုန်း ……

နာရီကိုလှန်းကြည့်လိုက်တော့ . မနက် ရှစ်နာရီခွဲနေပြီ .


“အင်း . တော်တော်တောင် နေမြင့်နေပြီ ….”


ရေချိုးခန်းဝင် မျက်နှာသစ် ၊ သွားတိုက် ပြီး . ရေပါချိုးလိုက်တယ် … နွေဦး မနက်ခင်းလေးကို အဲဒါကြိုက်တာ … အေးလဲမအေး . ပူလဲမပူ . တကယ့်ကို ကဗျာဆန်စရာ နံနက်ခင်းလေး …

ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ . ကိုယ်တော်ချောက ကျနော့်ကို ပြုံးပြီးစိုက်ကြည့်နေလေရဲ့ ….


“ကဲ ကိုယ်တော်ချော . ထတော့ . သွား မနက်စာသွားစားရအောင်”

“အင်း … အိပ်ချင်သေးတယ် … မျက်လုံးတွေစပ်နေတာပဲ … ခဏထပ်အိပ်အုံးမယ်လေ”

“ကဲပါ … ထပါတော့ … မျက်လုံးစပ်လဲ ခဏပဲ … ရေချိုးလိုက် ပျောက်သွားလိမ့်မယ် …

လာပါ … ထပါ … ဒါလူအိပ်ချိန်မဟုတ်တော့ဘူး … ထ ….”


မရမက ဇွတ်ထခိုင်းမှ … မထချင်ထချင်ဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားတော့သည် . ထိုအချိန် ကျနော်ကတော့ ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်ရတော့မယ်လေ …

သူ ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတော့ . ကျနော်က အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ . သူ့ကိုခဏစောင့်ပြီး နှစ်ယောက်အတူတူ မနက်စာစားဖို့ထွက် Friend လဖက်ရည်ဆိုင်ကို ထွက်လာခဲ့သည် .

ဟိုရောက်တော့ …. လူတွေကို တော်တော်များများရောက်နေနှင့်ပြီ …. ခုံနေရာတော်တော်ရှာလိုက်ရတယ် … နောက်ဆုံးတော့ … နံရံနားက ၀ိုင်းလေးတစ်ဝိုင်း မြန်မြန်ဦးလိုက်ရတယ် … နို့မဟုတ်ရင် ဆိုင်ပြောင်းရမယ့်ကိန်း ….


“ရွှတ် ရွှတ် … ညီလေး … …. ဘာရလဲ”

“ဘာစားမလဲအကို … မနက်ခင်းစာ အကုန်ရတယ် …”

“သွန်း … ဘာစားမလဲ … ဟို ညီလေး . ကိုယ့်အတွက် . မုန့်ဟင်းခါး … သွန်းကော…”

“သွန်းလဲ အဲဒါပဲစားမယ် . ဘုန်း …”

“ဒါဆို မုန်းဟင်းခါးနှစ်ပွဲ ချပေးညီ … နော် ….”

“ဟုတ် ….”


“၀ါးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး …. အိပ်ချင်လိုက်တာ …”

“သူများဆိုင်ကြီးထဲမှာ …. တစ်ခါတစ်လေလေး …. အိပ်ရေးပျက်တာကို … အဆောင်ပြန်ရောက်မှ ပြန်အိပ် …. ဒီမှာတော့ အာပြဲကြီးသန်းမနေနဲ့ ကိုယ်တော် … သူများဆိုင် . ပြီးတော့ မနက်အစောကြီး …”

“မအိပ်တော့ပါဘူး …. ဘုန်းကော … ဘယ်သွားဖို့ရှိသေးလဲ … ဘုန်းသွားတဲ့နေရာအကုန်လိုက်မယ်လေ … သွန်းလဲ ဒီနေ့ ဘယ်မှသွားစရာမရှိဘူး …”

“ဒီနေ့ဘယ်မှတော့သွားစရာမရှိဘူး … A4 စာရွက်ဝင်ဝယ်မယ် …. ပြီးတော့ . အိမ်ပြန်ရမယ်လေ …. တနင်္လာနေ့ ကလေးတွေ စာမေးပွဲဖြေခိုင်းမလို့ .. အဲဒါ အိမ်မှာ မေးခွန်းလေး နဲနဲ ထုတ် … ပြီးတော့ …. Print ထုတ်ရမယ်လေ …”

“ဘုန်း … သွန်းလေ ….”

“အင်း ပြောလေ. …”

“ဘာမှဟုတ်တော့ဘူး .. ဟီးးး … ဟော .. မုန့်ဟင်းခါးလာပြီ … စားမယ် …. … ဟင်းးး … မွှေးလိုက်တာ … နောက်ဆို … ဒီမှာ မုန့်ဟင်းခါးလာစားရမယ် … ေိေိ”

“မုန့်ဟင်းခါးစားချင်ရင် .. ဒီနားမှာပဲ .. ရွှေလက်ရာ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ရှိတယ် … မန်းလေးမှာမုန့်ဟင်းခါးစားချင်ရင် … ရွှေလက်ရာ နဲ့ ဒေါရှုဘီ … အဲဒီနှစ်ဆိုင်ကတော့ အကောင်းဆုံးပဲ …”

“ကဲစား … အေးကုန်လိ်မ့်မယ် …”


နှစ်ယောက်လား … ချွေးတစ်ရွှဲရွှဲနဲ့ စားကြတာ … စကားတောင်မပြောနိုင်ကြတော့ …

ကျနော်ကလဲ မပြောဖြစ်တာပါ … အစာစားရင် စကားမပြောတတ်တာ ကျနော်တို့အိမ်သားအားလုံးအကျင့်တစ်ခုပါ … ရန်ကုန်သားဖြစ်တဲ့သူကတော့ ကျနော်ကို နားလည်ပေးတာလားတော့မပြောတတ် … အစာစားနေရင် လုံးဝ ကျနော့်ကို စကားစမပြောဘူး … ဟီး … အဲဒါလေးကိုက ချစ်ဖို့ကောင်းတာ …..


“ဒါဆို . ဘုန်းက ပြန်တော့မှာပေါ့ ….”

“အင်းးးး … အဲဒါ စဉ်းစားနေတာ … သွန်း ဘယ်တွေရောက်ပြီးပြီလဲ …”

“ရောက်တာတော့ တော်တော်ရောက်ပြီးပြီ …”

“မန်းလေးတောင်ကော တက်ပြီးပြီလား ….”

“အင်း …. တစ်ခေါက်တော့ ရောက်ပြီးပြီ …. ဒီက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လိုက်ပို့ပေးတာ … Facebook ကသူငယ်ချင်းလေ … ဘုန်းကောသိမလားမသိဘူး … စိုင်းလေး လေ”

(Sai Lay ရေ … နင့်နာမည်လဲ ငါယူသုံးလိုက်တယ်နော်….. :P)

“အင်း သိတယ်လေ …. သူလဲ ဘုန်းရဲ့ သူငယ်ချင်းပဲလေ …. သြော် ဒါမျိုးကျတော့ လျှိုထားတယ်နော် …. ဘုန်းတောင် စိုင်းလေးဆီမရောက်ဖြစ်တာ ကြာပြီ … ပြီးရင်သွားကြမယ်လေ … သူ့ဆီဖုန်းဆက်လိုက်အုံးမယ် … ဒီနေ့ သူအပြင်ထွက်လို့ရရင် သူ့ပါ ခေါ်သွားလိုက်မယ် … ဘယ်လိုလဲ …”

“အင်း ကောင်းသားပဲ … ဟိုနေ့က ဘုန်း သူငယ်ချင်း ရွှေမန်းသားတို့ကိုလဲခေါ်လိုက်လေ …. အဖွဲ့လိုက်သွားတော့ ပိုပျော်ဖို့ကောင်းတာပေါ့ ….”

“အင်း .. ခဏ ဆက်လိုက်အုံးမယ်….”


စိုင်းလေးဆီ အရင်ဆက်လိုက်သည် … ကံကောင်းပါသည် … ဒီနေ့ ဥပုသ်နေ့ဖြစ်နေလို့ . သူအပြင်ထွက်လို့ရတယ်တဲ့ … သူ့ဆီက ဖုန်းချသွားပြီးတာနဲ့ ရွှေရွှေ ဆီ ဖုန်းဆက်ရသည် … သူကတော့ အဲဗား အားနေတာသေချာတယ် ….


“ကဲ အကုန်အားကြတယ် … ရွှေမန်းသားဆီ အရင်သွားတယ် … ပြီးမှ စိုင်းလေးကိုခေါ်ပြီး မန်းလေးကို မွှေကြတာပေါ့ … ေိေိ”

“အင်း … ကောင်းသားပဲ …. သွားမယ်လေ ..”

“ရွှတ် ရွှတ် .. ညီလေးရေ … ရှင်းမယ် …. ဘယ်လောက်လဲ ….”

“၁၄၀၀ ပါအကို …”

“ရော့ . ၁၄၀၀ … ကျေးဇူးနော် …”

“ဟုတ် .. ကျေးဇူးပါဗျ …”

“ကဲ … သွားကြမယ် …”


Friend ကအပြန် … ရွှေမန်းသားဆီဝင်ခေါ်ရသည် …. အံမယ် . သူက အဆင်သင့်တောင် စောင့်နေလိုက်သေးသည် … ရွှေမန်းသားက တစ်ယောက်ထဲလိုက်လာသည်မဟုတ် …. ဟို နှစ်ကောင်ပါ ခေါ်လာသေးသည် … ပြီးတော့ . ငါးယောက်သား စိုင်းလေးဆီ ချီတက်ကြတော့သည် ….


စိုင်းလေးဆီရောက်တော့ . သူ့ကို စောင့်နေရတယ်လေ …. ရောက်မှ … ရေချိုးတယ် … စတယ်မှတ်လို့တဲ့လေ … မပြောလိုက်ချင်ဘူး … ရေချိူးခန်းထဲမဝင်ခင် . ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို ဆဲသွားသေးတယ် … နှစ်ယောက်သား ဖြစ်နေကြတာကို မပြောလို့တဲ့လေ … ဒီကဖြင့် ဖြစ်တာ … တစ်ရက်တောင် မရှိသေးတာကို … ဟင့် …


သူထွက်လာတော့ … အားလုံး ပျော်ပျော်နဲ့ ပါးပါး မန်းလေးတောင်ရှိရာကို ဒိုးကြသည် …


“ဟဲ့ . ကမ တွေ … တောင်ပေါ်ဆိုင်ကယ်နဲ့ မတက်ဘဲ . ခြေလျင်တက်ရင်ကော”

“အာ … ညောင်းပါတယ်ဟာ … ဒီအတိုင်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ပဲ တက်ကြမယ် …”

“လုပ်ပါဟာ … ခြေလျင်တက်မယ်လေ …. ဖြေးဖြေချင်းပေါ့ဟာ . ညောင်း ခဏနား . ပြီး ဆက်တက်ပေါ့ … ဒီနေ့ ငါ ဒကာ ခံပါ့မယ် …. နော် … သွန်းကော သဘောတူလား … သူတို့တွေကို မမေးဘူး … သွန်း သဘောတူရင် ခြေလျင်တက်မယ် … မတူရင် မတက်ဘူး … သွန်းသဘော … ကဲပြော”

“ဟဲ့ . သွန်းဆင့် … ငြင်းလိုက်ဟာ … ညောင်းတယ် … ခြေလျင်တက်ရင် ငါတို့တွေ သေမှာ … ငါတို့တွေအကုန်လုံး ခုမှ ရေချိုးခဲ့ကြတာချည်းပဲ …”


သွန်းခမျာ ဆိုင်ကယ်နောက်ကနေ … ခေါင်းခြောက်နေပုံရသည် … တော်တော်နဲ့ အသံထွက်မလာ ….


“ကဲပါလေ … ဒါဆိုလဲ ဆိုင်ကယ်နဲ့ပဲ တက်ကြတာပေါ့ …”

“အာ .. ဘုန်း သဘောပါ …. ဘုန်း ခြေလျင်တက်မယ်ဆို ခြေလျင်ပဲ တက်ကြတာပေါ့ …. ဘာဖြစ်လဲ … အုပ်စုလိုက် ပျော်ပျော်ပါးပါးပေါ့ …. ဟုတ်တယ်ဟုတ် …”

“ဒါမှ ဘုန်း ရဲ့ အချစ်ဆုံး … ေိေိ”

“မတာမ … ဖော်လော်မော်မတွေ တော်တော်ခွီနိုင်တယ် …. တေဂျင်းဇိုးမနှစ်ယောက် … ဟင့် …”

“ဟေး … မနာလိုမနေနဲ့ဟေ့ … နီ့အမှားလေ … သွန်းကို ရှေ့နေငှားတာကိုး … ေိေိ…”

“သြော် … မငှားလို့ရမလား … နင်က နင့်ဟာပြီးရင်ပြီးတယ်ဆို … အဲဒါကြောင့်ပေါ့ဟဲ့ …”

“ဟား ဟား ဟား ….”


သူငယ်ချင်းတစ်စု ဆိုင်ကယ်သုံးစီးနဲ့ တစ်လမ်းလုံးသောင်းကျန်းခဲ့ကြတယ် …. ဒီလိုနဲ့ မန်းလေးတောင်ကို အားလုံး ပျော်ပျော်ပါးပါး ခြေလျင်တက်ခဲ့ကြတယ် ….. မောလို့ မောမှန်းမသိခဲ့ကြပါ …. အားလုံး ပျော်နေလိုက်ကြတာ …. လှေကား ဇောင်းတန်းတစ်ခုလုံး … ဒီ လူခြောက်ယောက်အသံတွေပဲ …. အားလုံးကလဲ … ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့ လူတွေ သတိထားစရာကိုဖြစ်တော့သည် ….


တောင်ပေါ်ရောက်တော့ … လူတွေက တော်တော်ကို ဟိုက်နေကြပြီ … ခဏနားကြပြီး … ဓါတ်ပုံတွေရိုက်လိုက်ကြတာ …. တောင်ပေါ်တစ်ခုလုံး နေရာလပ်ကော ကျန်ရဲ့လားကိုမသိတော့ဘူး …. ကျနော်ကတော့ … သွန်းနဲ့နှစ်ယောက်ထဲ . တောင်ရဲ့ မြောက်ဘက်မှာ ထိုင်ပြီး . သူတို့တွေကို ကြည့်ပြီး ပြုံးနေမိတယ် … သွန်းကတော့ . ကျနော့်ခါးကို တယုတယ ဖက်ကာထားသည် … ကျနော်က ကျနော့သူငယ်ချင်းတွေကို

ကြည့်ရင်းပြုံးနေမိသည် … ဒါပေမယ့် .. ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးရင်း ဖြတ်လျှောက်သွားတဲ့ လူတွေကိုတော့ ကျနော်တို့ သတိမထားမိခဲ့ …..


အဲဒီလို တောင်ပေါ်လေညှင်းလေးနဲ့အတူ နှစ်ယောက်သား စကားတပြောပြောနဲ့ ကြည်နူးနေခိုက် ……


“ဟဲ့ … သွန်းဆင့် မဟုတ်လား … အံမယ် … သူက ဒီမှာ အဆင်လေးနဲ့ လာငြိမ့်နေတာပဲ .. ကမ … နင် လျှိုတယ်နော် … မန်းလေးသွားတာတောင်မခေါ်ဘူး … နင့်အရင်လင်ကော ဘယ်လိုလဲ ပြတ်သွားပြီလား …”


တရစပ်မေးနေသော ကျနော်မသိတဲ့ သူ့ရဲ့ သူငယ်ချင်းဖြစ်ပုံရတဲ့သူရဲ့ စကားများကြောင့် နှစ်ယောက်သား ကြောင်အအနှင့် ပါးစပ်အဟောင်းသား ….

ခဏနေတော့ . ရွှေမန်းသားတို့ လေးယောက် ရောက်ချလာသည် … ထိုအခိုက်


“ဟဲ့ … ချစ်မျှားရှင် မလား … နင်မန်းလေးဘယ်တုန်းကရောက်နေတာလဲ … အွန်လိုင်းမှာလဲ ဘာမပြောညာမပြော …”

“ဒီလိုပဲဟေ့ …. ဒီမနက်မှရောက်တာ … မနေ့ညက ညကားစီးလာတာလေ … တိုက်လဲ တိုက်ဆိုင်ပါ့အေ … ဘာလဲ … သူတို့နှစ်ယောက်က တွဲနေတာလား …”

“အေးလေ …. သိပ်တော့မကြာသေးပါဘူး … သူက ….”

“ဘုန်းဝဿန် … ဟုတ်တယ်ဟုတ် …. သူ့မသိဘဲနေမလားဟယ် …. အဲလောက် နာမည်ကျော် Cute ဖြစ်တဲ့တစ်ယောက်ကို … ဟင်းဟင်း … တွေ့ရတာဝမ်းသားပါတယ် … ကျနော်က ချစ်မျှားရှင်ပါ … နာမည်ရင်းကိုတော့ မပြောတော့ဘူးနော် … အားလုံးက ချစ်မျှားရှင်လို့ပဲ သိကြတာဆိုတော့ …. ဟင်းဟင်း …”

“အော် ဟုတ် … တွေ့ရတာ ဝမ်းသားပါတယ်ဗျ … မန်းလေးကလဲ ကြိုဆိုပါတယ်. …”


သွန်းဆင့်ဘက်ကို မသိမသာ အရိပ်အခြေကြည့်လိုက်တော့ … သွန်းဆင့်မျက်နှာ တော်တော်လေး ပျက်နေတယ် …. ပျက်နေတဲ့မျက်နှာကိုလဲ မနည်းမသိသာအောင် ဖုုံးနေတယ်ထင်တယ် … ဒါပေမယ့် တော်တော်လေးသိသာနေတယ် ….

ဒါပေမယ့် … ကျနော် မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ … ထို ချစ်မျှားရှင်ဆိုသောသူကို နှုတ်ဆက်ဖို့ဟန်ပြင်လိုက်သည် ….


“ဟို ကျနော်တို့ သွားစရာလေးရှိလို့ခင်ဗျ … အဲဒါ … မန်းလေးရောက်တုန်း … အကူအညီလေးများလိုရင် … ကျနော်တို့ကို လှန်းဆက်လိုက်ပါဗျ …. ဖုန်းနံပါတ်က … 09 - ------ ပါ … အိမ်ရှင်ပီပီ ဧည့်ဝတ်ကျေပါရစေ … ကျနော်တို့ကို ခွင့်ပြုပါအုံးနော် ….”

“အော် ဟုတ် …. ကျေးဇူးပါ … နောက် ဆုံကြတာပေါ့ …”

“ဟုတ် … သွားပြီနော် ….”


သူငယ်ချင်းတွေအားလုံး နှုတ်ဆက်ပြီး … အုပ်စုလိုက်ဆင်းလာခဲ့သည် …. အဆင်းမှာ ဟိုလေးယောက်ကတော့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပေမယ်လို့ … ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် အတန်ကြာတဲ့အထိ အတွေကိုယ်စီနဲ့ ……

ခဏကြာတော့ … ရွှေကြီးအနားရောက်လာပြီ း … ခါးကို အသာကုတ်သွားသည် … သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ … မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲဖြင့်လုပ်ပြပြီး …


“မိဘုန်း … လာလေဟာ … လင်းတစုံတွဲကျနေတာပဲ … ဗိုက်ဆာပြီ … မြန်မြန်ဆင်းမယ် …. လာ…”


ထိုအခါမှ …


“လာ သွန်း ….”


ဆိုပြီး … သွန်းလက်ကိုဆွဲကာ … ဟေးးးးး လို့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်အော်ပြီး .. အောက်ကိုဆင်းပြေးကြတော့သည် ….

အောက်ရောက်တော့ … ကျနော်တို့အားလုံး … စောစောက ကိစ္စကို မေ့ထားပြီး … ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပဲ မှာစရာရှိတာ မှာစားကြသည် …

ထို့နောက် …သွန်းဆင့်ကို အဆောင်ပြန်လိုက်ပို့ပြီး … အထုပ်ယူ အိမ်ပြန်ခဲ့သည် ….

အိမ်ရောက်ပြီး … ကလေးတွေအတွက် စာမေးပွဲ မေးခွန်းထုပ်နေရသည်နဲ့ … ပိတ်ရက်နှစ်ရက် အပြင်မထွက်ဖြစ်တော့ ….


ဒီလိုနဲ့ …. တနင်္လာနေ့ကို ရောက်လာပါရောလား ………

လြဲတတ္ပါေပတယ္ ....

ဒါမ်ဳိးလာမလုပ္နဲ႔ ... ဟြင့္ . အသားကို ယူတယ္ ကမေဒြ ....

  ေဆာရီးပါရွင္ ... လင္မွားသြားလို႔ပါ ... (စပ္စလူးပစ္ၿပီး လင္မွားသြားလုိ႔ေလ :P)